ปาริสุทธิศีล หมายถึง ศีลคือความบริสุทธิ์ ศีลเครื่องให้บริสุทธิ์ ความประพฤติบริสุทธิ์ที่จัดเป็นศีล หรือข้อปฏิบัติที่ทำให้ศีลบริสุทธิ์ มี 4 ประการ คือ
1. ปาฏิโมกขสังวรศีล
ปาฏิโมกขสังวรศีล ศีลคือความสำรวมในพระปาฏิโมกข์ คือ การเว้นจากข้อห้าม ทำตามข้อปฏิบัติ ประพฤติเคร่งครัดในสิกขาบททั้งหลาย ได้แก่การรักษาศีลที่เป็นหลักสำคัญตามภาวะของตน ๆ เช่น พระภิกษุ รักษาศีล 227 ข้อ ภิกษุณีรักษาศีล 311 ข้อ สามเณรรักษาศีล 10 ข้อ อุบาสก อุบาสิกา รักษาศีล 5 หรือ 8 ข้อ
2. อินทรียสังวรศีล
อินทรียสังวรศีล ศีลคือความสำรวมอินทรีย์ ได้แก่ การมีสติระวังไม่ให้บาปอกุศลครอบงำเมื่อรับรู้อารมณ์ด้วยอินทรีย์ทั้ง 6 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อเห็นรูป ได้ยินเสียง ได้กลิ่น ลิ้มรส ถูกต้องสัมผัส และรับรู้อารมณ์ทางใจ ก็ระวังไม่ให้เกิดความยินดียินยินร้าย ซึ่งจะเป็นสาเหตุให้กระทำการบางอย่างอันจะทำให้ศีลด่างพร้อยได้
3. อาชีวปาริสุทธิศีล
อาชีวปาริสุทธิศีล ศีลคือความบริสุทธิ์แห่งอาชีวะ หมายถึง การเลี้ยงชีพในทางที่ชอบ เว้นขาดจากการหาเลี้ยงชีพที่ผิดต่อพระธรรมวินัย ขัดต่อหลักศีลธรรม เช่น ภิกษุเว้นขาดจากการหาเลี้ยงชีพที่ไม่สมควรแก่ภาวะแห่งภิกษุ มีการอวดอ้างตนเป็นผู้วิเศษ การประจบคฤหัสถ์ เป็นต้น
4. ปัจจยสันนิสิตศีล
ปัจจยสันนิสิตศีล ศีลที่เกี่ยวกับปัจจัยสี่ ได้แก่ ปัจจยปัจจเวกขณะ คือพิจารณาใช้สอยปัจจัยสี่ อันได้แก่ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม เสนาสนะ และเภสัช ให้เป็นไปตามความหมายและประโยชน์ของสิ่งนั้น ๆ ไม่บริโภคใช้สอยด้วยตัณหา
