ผู้มีปรีชาได้โภคะแล้ว ย่อมสงเคราะห์หมู่ญาติ เพราะการสงเคราะห์นั้น เขาย่อมได้เกียรติ ละไปแล้ว ย่อมบันเทิงในสวรรค์
ธีโร โภเค อธิคมฺม สงฺคณฺหาติ จ ญาตเก
เตน โส กิตฺตึ ปปฺโปติ เปจฺจ สคฺเค ปโมทติ.
[คำอ่าน]
ที-โร, โพ-เค, อะ-ทิ-คำ-มะ สัง-คัน-หา-ติ, จะ, ยา-ตะ-เก
เต-นะ, โส, กิด-ติง, ปับ-โป-ติ เปด-จะ, สัก-เค, ปะ-โม-ทะ-ติ
[คำแปล]
“ผู้มีปรีชาได้โภคะแล้ว ย่อมสงเคราะห์หมู่ญาติ เพราะการสงเคราะห์นั้น เขาย่อมได้เกียรติ ละไปแล้ว ย่อมบันเทิงในสวรรค์.”
(โพธิสตฺต) ขุ.ชา.ฉกฺก. 27/205.
บุคคลผู้มีปัญญาย่อมรู้จักใช้ทรัพย์สมบัติที่ตนหามาได้อย่างเหมาะสม ไม่ใช่เพียงเพื่อความสุขส่วนตนเท่านั้น แต่ยังใช้เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสงเคราะห์ญาติพี่น้อง เพราะเขาตระหนักว่า ญาตินั้นเป็นผู้ที่ใกล้ชิด และมีบุญคุณต่อกัน การช่วยเหลือญาติจึงเป็นหน้าที่ที่ควรกระทำ ทั้งด้วยจิตที่มีเมตตาและด้วยสำนึกในความผูกพันฉันญาติมิตร
เมื่อเขามีโภคสมบัติมาก ย่อมไม่หวงแหนทรัพย์นั้นไว้เพื่อตนเพียงผู้เดียว แต่รู้จักแบ่งปันให้แก่ญาติที่ขัดสน หรือประสบความลำบาก เขาไม่เพิกเฉยต่อความทุกข์ของญาติพี่น้อง แต่กลับมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ สนับสนุนให้พวกเขาได้ลืมตาอ้าปาก มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ซึ่งเป็นการสร้างทั้งความสุขในใจตนเองและความผูกพันที่มั่นคงในหมู่ญาติ
การไม่หวงแหนทรัพย์สมบัติถือเป็นคุณสมบัติของผู้มีปัญญา เพราะทรัพย์ยิ่งแบ่งปัน ยิ่งเกิดคุณค่า ในทางตรงข้าม หากยึดติดอยู่กับทรัพย์มากเกินไปโดยไม่คิดแบ่งปันให้ใครเลย ทรัพย์นั้นก็กลายเป็นของหนักในชีวิต เป็นภาระของใจ และอาจกลายเป็นสาเหตุแห่งความขัดแย้งระหว่างญาติพี่น้องได้
ผู้ที่ยินดีสละทรัพย์เพื่อช่วยเหลือญาติย่อมได้รับความรัก ความเคารพ และความยกย่องจากหมู่ญาติทั้งหลาย เขาไม่ได้เป็นเพียงผู้มั่งมีทางวัตถุเท่านั้น แต่ยังมั่งมีด้วยน้ำใจที่เปี่ยมด้วยเมตตา ความสัมพันธ์ในหมู่ญาติก็แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น เกิดความสามัคคี และมีบรรยากาศของความเอื้ออาทรที่งดงาม
เมื่อบุคคลเช่นนี้ถึงคราวจากโลกนี้ไป ทรัพย์สมบัติที่เคยให้ไปแล้ว ย่อมกลายเป็นผลบุญกุศลที่ติดตามตัวไป ไม่สูญเปล่าแต่อย่างใด ด้วยอานิสงส์แห่งการสงเคราะห์ญาติ จิตใจที่ประกอบด้วยเมตตา ย่อมนำพาเขาไปสู่สุคติภูมิ คือภพภูมิที่ดี เช่น สวรรค์ หรืออย่างน้อยก็เกิดในสังคมที่เจริญด้วยธรรม
ในทางพระพุทธศาสนา การสงเคราะห์ญาติถือเป็นมงคลชีวิต เป็นบุญที่ยิ่งใหญ่ คือการทำบุญด้วยการช่วยเหลือผู้ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิด ซึ่งไม่เพียงเป็นการบำเพ็ญบุญเท่านั้น แต่ยังเป็นธรรมที่ช่วยให้ผู้ปฏิบัติได้ฝึกละความเห็นแก่ตัว และสร้างความเมตตาในจิตใจอย่างต่อเนื่องอีกด้วย
ด้วยเหตุนี้ ผู้มีปัญญาจึงไม่มองทรัพย์สินเป็นสิ่งที่ควรยึดมั่นถือมั่น แต่ใช้มันเป็นเครื่องมือในการสร้างความดีและความสัมพันธ์ที่มั่นคงในหมู่ญาติ เขาจึงเป็นที่รักและนับถือในหมู่คนทั้งหลาย และยังเป็นผู้ที่มีจิตใจที่เปี่ยมด้วยความสุขในชาตินี้ และยังจะได้ไปสู่สุคติภูมิในชาติหน้าอีกด้วย.