ผู้ใดผูกอาฆาตว่า เขาได้ด่าเรา ได้ฆ่าเรา ได้ชนะเรา ได้ลักของเรา ดังนี้ เวรของผู้นั้นย่อมไม่ระงับ

อกฺโกจฺฉิ มํ อวธิ มํ     อชินิ มํ อหาสิ เม
เย จ ตํ อุปนยฺหนฺติ     เวรํ เตสํ น สมฺมติ.

[คำอ่าน]

อัก-โกด-ฉิ, มัง, อะ-วะ-ทิ, มัง…..อะ-ชิ-นิ, มัง, อะ-หา-สิ, เม
เย, จะ, ตัง, อุ-ปะ-ไน-หัน-ติ…..เว-รัง, เต-สัง, นะ, สำ-มะ-ติ

[คำแปล]

“ผู้ใดผูกอาฆาตว่า เขาได้ด่าเรา ได้ฆ่าเรา ได้ชนะเรา ได้ลักของเรา ดังนี้ เวรของผู้นั้นย่อมไม่ระงับ.”

(พุทฺธ) ขุ.ธ. 25/15.

การผูกอาฆาตเป็นพฤติกรรมที่เกิดจากความโกรธแค้นหรือความไม่พอใจที่มีต่อบุคคลอื่น ซึ่งเป็นการเก็บความรู้สึกด้านลบไว้ในใจ ทำให้จิตใจของเราตกอยู่ในความมืดมน ความผูกอาฆาตไม่เพียงแต่จะทำให้เราไม่สามารถปล่อยวางและไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ แต่ยังทำให้เราตกอยู่ในวงจรแห่งการสร้างเวรสร้างกรรมอย่างต่อเนื่อง การเก็บความรู้สึกเหล่านี้ไว้นาน ๆ จะส่งผลให้เกิดความเครียดและความทุกข์ที่สั่งสมในจิตใจ จนทำให้ชีวิตประจำวันของเราขาดความสุข

คนที่มักผูกอาฆาตคนอื่น ย่อมมีแนวโน้มที่จะใช้เวลาในการคิดถึงวิธีการแก้แค้นหรือการทำร้ายคนที่ตนเกลียดชัง นั่นทำให้ชีวิตเต็มไปด้วยความวุ่นวายและขาดความสงบ ยิ่งเราผูกอาฆาตมากเท่าไหร่ จิตใจของเราก็จะยิ่งหมกมุ่นอยู่กับความคิดลบเหล่านี้มากขึ้น ทำให้ไม่สามารถเห็นความดีหรือความสวยงามในชีวิตได้ นอกจากนี้ การผูกอาฆาตยังส่งผลให้เราขาดความสามารถในการให้อภัยและการปล่อยวาง ซึ่งเป็นคุณสมบัติสำคัญที่ช่วยให้เราสามารถมีชีวิตที่เป็นสุขและมีความสุขได้

การสร้างเวรโดยการผูกอาฆาตไม่เพียงแต่จะทำร้ายตัวเราเอง แต่ยังส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างด้วย ความรู้สึกโกรธแค้นสามารถแพร่กระจายไปยังครอบครัว เพื่อน และคนในสังคม ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนลดลง และเกิดความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น การปล่อยวางและการให้อภัยเป็นการกระทำที่ช่วยลดความตึงเครียดและความทุกข์ในจิตใจเราและผู้คนรอบข้าง ทำให้สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีและเป็นมิตรได้

นอกจากนี้ การผูกอาฆาตยังเป็นอุปสรรคสำคัญที่ขัดขวางความเจริญทางจิตใจและการพัฒนาตนเอง เพราะเมื่อจิตใจถูกครอบงำด้วยความโกรธและความแค้น เราจะไม่สามารถมองเห็นหนทางในการพัฒนาตนเองและการก้าวไปข้างหน้าได้ การปล่อยวางความโกรธแค้นเป็นการเปิดโอกาสให้เราสามารถพัฒนาความสามารถในการปรับตัวและความเจริญทางจิตใจได้อย่างเต็มที่

พระพุทธศาสนาสอนให้เราเข้าใจถึงธรรมชาติของชีวิตและการปล่อยวาง ความโกรธและความแค้นเป็นสิ่งที่ทำให้จิตใจของเราตกอยู่ในสภาวะที่ไม่สงบสุข การผูกอาฆาตเป็นการสร้างกรรมที่ไม่ดี ซึ่งจะส่งผลให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวงจรของทุกข์และการจองเวร การปล่อยวางและการให้อภัยเป็นหนทางที่จะช่วยให้เราหลุดพ้นจากเวรและความทุกข์ในจิตใจได้

การหลุดพ้นจากเวรและความทุกข์ในจิตใจนั้น ต้องเริ่มจากการยอมรับและการให้อภัย การฝึกฝนจิตใจให้รู้จักปล่อยวางและให้อภัยเป็นการช่วยให้เรามีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุขมากขึ้น การฝึกสมาธิและการเจริญวิปัสสนาเป็นวิธีการที่สามารถช่วยให้เราสามารถปล่อยวางความโกรธแค้นและพัฒนาจิตใจให้เข้มแข็งและสงบได้ การปล่อยวางและการให้อภัยไม่เพียงแต่จะช่วยให้เราหลุดพ้นจากเวร แต่ยังทำให้ชีวิตของเราเต็มไปด้วยความสุขและความสงบสุขอย่างแท้จริง