อตฺตา หิ ปรมํ ปิโย.
[คำอ่าน : อัด-ตา, หิ, ปะ-ระ-มัง, ปิ-โย]
“ตนแล เป็นที่รักอย่างยิ่ง”
(องฺ. สตฺตก. 23/99)
โดยธรรมชาติของมนุษย์เราแล้ว ย่อมรักตัวเองเป็นอันดับหนึ่ง ปรารถนาความสุขความเจริญให้กับตัวเอง ต้องการให้ตัวเองประสบความสำเร็จ ต้องการให้ตัวเองพ้นจากทุกข์โศกโรคภัย ธรรมดามันเป็นมาอย่างนี้ คงไม่มีใครไม่รักตัวเองเป็นแน่แท้
แต่ประเด็นมันมีอยู่ว่า เมื่อเรารักตัวเองแล้ว เราได้ดูแลรักษาตัวเองอย่างถูกต้องตามหลักธรรมหรือไม่ เพราะถ้าไม่ดูแลรักษาตัวเองให้ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ก็คงสวนทางกับคำว่า รักตัวเอง
พวกเราทั้งหลายมีความรู้พื้นฐานอยู่แล้วว่า “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” คือถ้าเราทำกรรมไว้อย่างไร เราก็จะได้รับผลอย่างนั้น ก็เราผู้กระทำนี่แหละเป็นผู้ได้
ถ้าเราทำกรรมดีเอาไว้มาก เราก็จะได้รับผลของกรรมดี มีชีวิตที่ดี มีความเป็นอยู่ดี มีความสุขกายสบายใจ เมื่อตายจากโลกนี้ไปก็จะได้ไปสู่สุคติภูมิ
แต่ถ้าเราทำกรรมชั่วเอาไว้มาก เราก็จะได้รับผลของกรรมชั่ว มีชีวิตที่ไม่ดี ความเป็นอยู่ลำบาก มีความทุกข์กายทุกข์ใจ เมื่อตายจากโลกนี้ไปก็จะต้องไปสู่ทุคติภูมิ
ทีนี้พอมองออกหรือยังครับว่า ในฐานะที่เรา “รักตัวเอง” เราจะต้องดูแลรักษาตัวเองอย่างไร
ถ้าเรารักตัวเอง เราปรารถนาสิ่งดี ๆ ให้กับตัวเอง เราต้องสร้างคุณงามความดีเอาไว้ให้มาก ๆ เพื่อที่ว่า ผลของคุณงามความดีที่เราได้สร้างไว้ จะนำพาให้เรามีความเป็นอยู่ที่ดี มีความสุขความเจริญ และมีสุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้านั่งเอง