อตฺตานํ น ปริจฺจเช “บุรุษไม่พึงสละเสียซึ่งตน”

อตฺตานํ น ปริจฺจเช.

[คำอ่าน : อัด-ตา-นัง, นะ, ปะ-ริด-จะ-เช]

“บุรุษไม่พึงสละเสียซึ่งตน”

(สํ.ส. 15/16)

คำว่า “ไม่พึงสละเสียซึ่งตน” หมายถึง ไม่ควรปล่อยตนให้ตกเป็นทาสของกิเลสตัณหา ไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์

เวลาทุก ๆ วินาทีนั้นมีค่ายิ่ง เราไม่ควรปล่อยให้เวลาในแต่ละวันล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ คือปล่อยให้หมดเวลาไปเฉย ๆ โดยไม่สร้างประโยชน์อะไรให้ชีวิตเลย เพราะการกระทำเช่นนั้น ถือว่าเป็นการใช้ชีวิตด้วยความประมาท

ชีวิตของคนเรานี้สั้นนัก หากเราอยู่ไปเพียงวัน ๆ ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปเรื่อย ไม่สร้างคุณงามความดี ไม่สร้างประโยชน์ให้ชีวิต ย่อมเป็นเรื่องที่น่าเสียดายยิ่งนัก ถือเป็นการสละสิ่งที่มีค่าให้หลุดลอยไปอย่างไร้ประโยชน์

อีกอย่างหนึ่ง ถ้าเราปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เป็นคนเหลวไหลไร้สาระ ทำทุกอย่างตามที่กิเลสสั่งการ ย่อมได้ชื่อว่าตกเป็นทาสของกิเลส หากเป็นเช่นนั้น ย่อมเสียทีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา

ดังนั้น ตราบยังมีชีวิตอยู่ เราควรใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่าที่สุด สร้างประโยชน์ให้ได้มากที่สุด ทั้งประโยชน์ส่วนตน ประโยชน์ส่วนรวม สร้างทั้งประโยชน์ในโลกนี้ ประโยชน์ในโลกหน้า และประโยชน์อย่างยิ่งคือพระนิพพาน