อตฺตานญฺจ น ฆาเตสิ “อย่าฆ่าตนเสีย”

อตฺตานญฺจ น ฆาเตสิ.

[คำอ่าน : อัด-ตา-นัน-จะ, นะ, คา-เต-สิ]

“อย่าฆ่าตนเสีย”

(ขุ.ชา.มหา. 28/279)

คำว่า “ฆ่า” คือ ทำให้ตาย คำว่า “ตน” หมายถึง ตัวเราเองนี่แหละ

คำว่า “ฆ่าตน” ในที่นี้ หมายถึง ทำให้ตนเองตายไปจากคุณงามความดี โดยความหมายก็คือ การทำความชั่วทั้งหลายทั้งปวง ก็เปรียบเสมือนการฆ่าตัวตาย

การที่เราหลงใหลอยู่กับอบายมุข ทำกรรมชั่วช้าสามานย์สารพัด ไม่ละอายต่อการทำบาป ไม่เกรงกลัวต่อผลของบาป เป็นการทำชีวิตของตัวเองให้ตกต่ำ เป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อม เพราะคนที่ทำความชั่ว ก็เปรียบเสมือนคนที่ตายแล้ว คือไม่สามารถสร้างคุณงามความดี หรือสร้างประโยชน์ใด ๆ ให้แก่ตนเองและสังคมได้ ดังนั้น การทำความชั่ว จึงเปรียบเสมือนการฆ่าตัวตาย

เมื่อการทำความชั่ว เปรียบเหมือนการฆ่าตัวตายดังกล่าว การทำความดี ก็ย่อมเปรียบเหมือนการทะนุถนอมคุ้มครองรักษาตนเอง เพราะผลของความดีนั้นเป็นสุข เป็นบุญกุศล เป็นสิ่งที่จะทำให้ชีวิตของเรานั้นเจริญทั้งในโลกนี้และโลกหน้า

ดังนั้น ท่านจึงสอนว่า จงอย่าฆ่าตัวเองทางอ้อมโดยการทำความชั่วช้าสามานย์ แต่จงคุ้มครองรักษาตัวเองให้ดี ด้วยการบำเพ็ญบุญกุศลให้พร้อมสรรพอยู่ตลอดเวลา.