ททโต ปุญฺญํ ปวฑฺฒติ.
[คำอ่าน : ทะ-ทะ-โต, ปุน-ยัง, ปะ-วัด-ทะ-ติ]
“เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้น”
(ที.มหา. 10/159, ขุ.อุ. 25/215)
ทาน คือ การให้ หมายถึง การสละสิ่งของของตนเอง ให้แก่ผู้อื่น ด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ ไม่หวังสิ่งตอบแทน ให้ด้วยความเมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ให้ด้วยเจตนาที่ต้องการอนุเคราะห์ หรือให้ด้วยเจตนาที่หวังสร้างบุญกุศลเพิ่มพูนบารมี
ทาน เป็นบุญขั้นต้นในพระพุทธศาสนา เป็นบุญประการแรกในบุญกิริยาวัตถุทั้ง 3 อย่าง ดังนั้น ผู้ให้ จึงได้ชื่อว่า เป็นผู้บำเพ็ญบุญ ยิ่งให้บ่อย บุญยิ่งเกิดบ่อย ยิ่งให้มาก บุญก็ยิ่งเกิดมาก และได้ชื่อว่าเป็นผู้กำจัดโลภะคือความละโมบโลภมาก และกำจัดมัจฉริยะคือความตระหนี่ถี่เหนียว ออกจากจิตใจ
บุญ เป็นชื่อของความสุข ผู้ให้ทาน ชื่อว่าเป็นผู้บำเพ็ญบุญ ผู้บำเพ็ญบุญ ก็ย่อมชื่อว่าเป็นผู้สั่งสมความสุข ดังนั้น เมื่อมีก็พึงให้เถิด หากไม่เป็นการทำให้ตนเองต้องเดือดร้อน ให้แล้วตัวเองไม่ลำบาก ให้ไปเถิด บุญจักเพิ่มพูนขึ้นตามลำดับ สุดท้าย เราจะเป็นผู้ที่มากด้วยบุญ
