อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา รกฺเขยฺย นํ สุรกฺขิตํ “ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ควรรักษาตนนั้นให้ดี”

อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา รกฺเขยฺย นํ สุรกฺขิตํ.

[คำอ่าน : อัด-ตา-นัน-เจ, ปิ-ยัง, ชัน-ยา, รัก-ไข-ยะ, นัง, สุ-รัก-ขิ-ตัง]

“ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ควรรักษาตนนั้นให้ดี”

(ขุ.ธ. 25/36)

โดยพื้นฐานของมนุษย์ ย่อมมีความรักตัวเองเป็นธรรมดา ไม่มีใครเลยที่ไม่รักตัวเอง ทุกคนต่างรักตัวเอง และแสวงหาสิ่งต่าง ๆ เพื่อตัวเอง ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อตัวเองทั้งนั้น

ในวัยเด็ก เราเรียนหนังสือ ก็เพื่อศึกษาหาความรู้ เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเองในวันข้างหน้า

เมื่อโตขึ้น สำเร็จการศึกษา เราทำงานทำการ ทำมาหาเลี้ยงชีพ ก็เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของตัวเองและครอบครัวของตัวเอง

จะเห็นได้ว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็แล้วแต่ เราทำเพื่อตัวเองเป็นหลัก นั่นก็เป็นเพราะว่า เรารักตัวเองนั่นแหละ

เมื่อรู้ดังนี้แล้ว เราจะต้องรักษาตัวเองอย่างไร จึงจะสมกับความที่เรารักตัวเองมากมายขนาดนั้น

ในทางพระพุทธศาสนา ท่านสอนให้เรารักษาตัวเองโดยการรักษาคุ้มครองจิต ไม่ให้ถูกกิเลสทำร้าย เพราะเมื่อใดที่จิตถูกกิเลสทำร้าย ถูกกิเลสครอบงำ เมื่อนั้น ถือว่าหายนะอันใหญ่หลวงได้เกิดขึ้นกับเรา

หากเราปล่อยให้จิตตกอยู่ในอำนาจของกิเลส กิเลส จะพาเราไปสู่อบายมุข คือหนทางแห่งความเสื่อม หลอกให้เราทำชั่วต่าง ๆ นานาประการ

แต่ถ้าเราคุ้มครองรักษาจิตของเราอย่างดี ไม่ปล่อยให้กิเลสครอบงำ กิเลสก็ชักจูงเราไปทำเรื่องชั่ว ๆ ไม่ได้ เราก็จะอยู่รอดปลอดภัยจากบาปอกุศลทั้งหลายทั้งปวง

ดังนั้น เมื่อเรารักตัวเองมากมายขนาดนั้น ก็จงคุ้มครองรักษาตัวเองให้รอดพ้นจากอกุศลกรรมบถทั้งหลายทั้งปวงเถิด