ธมฺเม ฐิตํ วิชหาติ กิตฺติ.
[คำอ่าน : ทำ-เม, ถิ-ตัง, วิ-ชะ-หา-ติ, กิด-ติ]
“เกียรติ ย่อมไม่ละผู้ตั้งอยู่ในธรรม”
(องฺ.ปญฺจก. 23/51)
เกียรติ คือ ความนิยมชมชอบจากคนอื่น การได้รับการยกย่องจากคนอื่น การเป็นที่รักของคนอื่น การได้รับการเคารพนับถือจากคนอื่น หรือการมีชื่อเสียงปรากฏ เกียรตินั้นมีอยู่ 3 อย่าง คือ
- เกียรติคุณ คุณที่เลื่องลือ
- เกียรติยศ ยศถาบรรดาศักดิ์
- เกียรติศักดิ์ ฐานะที่ได้รับการยกย่องสรรเสริญ
ผู้ที่ตั้งอยู่ในธรรม คือประพฤติธรรมอยู่เสมอ ย่อมได้รับเกียรติทั้ง 3 ประการนี้ เพราะคุณงามความดีที่เกิดจากการประพฤติธรรมของเขานั่นเอง เพราะโดยธรรมชาติแล้ว วิญญูชนทั้งหลาย ย่อมยกย่องสรรเสริญบุคคลผู้ตั้งอยู่ในธรรม
ส่วนผู้ที่ละทิ้งธรรม คือผู้ไม่ดำรงตนอยู่ในหลักธรรมอันดีนั้น ย่อมจะเสื่อมจากเกียรติทั้ง 3 ประการนั้น เพราะวิญญูชนทั้งหลาย ไม่ยกย่อง ไม่เสรรเสริญ และไม่เคารพนับถือบุคคลผู้ไม่ตั้งอยู่ในธรรม