น ทุคฺคตึ คจฺฉติ ธมฺมจารี “ผู้ประพฤติธรรม ย่อมไม่ไปสู่ทุคติ”

น ทุคฺคตึ คจฺฉติ ธมฺมจารี.

[คำอ่าน : นะ, ทุก-คะ-ติง, คัด-ฉะ-ติ, ทำ-มะ-จา-รี]

“ผู้ประพฤติธรรม ย่อมไม่ไปสู่ทุคติ”

(ขุ.ชา.ทสก. ๒๗/๒๙๐)

ทุคติ คือ อบายภูมิ ๔ ได้แก่ นรก เปรต อสุรกาย และสัตว์ดิรัจฉาน เป็นที่ไปของบุคคลผู้ประพฤติชั่ว ทำตัวตามอำนาจของกิเลสตัณหา ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เป็นสถานที่ปราศจากความสุขความเจริญ เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

บุคคลผู้ประพฤติธรรม คือ ผู้ที่ละเว้นจากการทำบาปทั้งปวง หมั่นบำเพ็ญกุศลธรรม และชำระจิตของตนให้สะอาดผ่องแผ้วอยู่เสมอ ด้วยการเจริญพระกรรมฐาน หรือการน้อมนำหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามาเป็นหลักยึดในการใช้ชีวิตประจำวัน

บุคคลผู้ประพฤติธรรมนั้น เมื่อมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ย่อมอยู่เพื่อความสุขความเจริญแห่งตนและคนรอบข้าง เพราะเป็นผู้มีจิตใจใสสะอาดปราศจากบาปอกุศล ทำแต่กรรมดี จึงไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตนเองและผู้อื่น

เมื่อละจากโลกนี้ไป คือเมื่อตายไปแล้ว ก็ย่อมมีสุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้า จะไม่ไปสู่ทุคติเลย เพราะอานิสงส์แห่งการประพฤติธรรม จะทำให้เขาห่างไกลจากทุคติ มีสุคติเป็นที่หวัง