น ทุคฺคตึ คจฺฉติ ธมฺมจารี.
[คำอ่าน : นะ, ทุก-คะ-ติง, คัด-ฉะ-ติ, ทำ-มะ-จา-รี]
“ผู้ประพฤติธรรม ย่อมไม่ไปสู่ทุคติ”
(ขุ.ชา.ทสก. 27/290)
ทุคติ คือ อบายภูมิ 4 ได้แก่ นรก เปรต อสุรกาย และสัตว์ดิรัจฉาน เป็นที่ไปของบุคคลผู้ประพฤติชั่ว ทำตัวตามอำนาจของกิเลสตัณหา ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เป็นสถานที่ปราศจากความสุขความเจริญ เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน
บุคคลผู้ประพฤติธรรม คือ ผู้ที่ละเว้นจากการทำบาปทั้งปวง หมั่นบำเพ็ญกุศลธรรม และชำระจิตของตนให้สะอาดผ่องแผ้วอยู่เสมอ ด้วยการเจริญพระกรรมฐาน หรือการน้อมนำหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามาเป็นหลักยึดในการใช้ชีวิตประจำวัน
บุคคลผู้ประพฤติธรรมนั้น เมื่อมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ย่อมอยู่เพื่อความสุขความเจริญแห่งตนและคนรอบข้าง เพราะเป็นผู้มีจิตใจใสสะอาดปราศจากบาปอกุศล ทำแต่กรรมดี จึงไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตนเองและผู้อื่น
เมื่อละจากโลกนี้ไป คือเมื่อตายไปแล้ว ก็ย่อมมีสุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้า จะไม่ไปสู่ทุคติเลย เพราะอานิสงส์แห่งการประพฤติธรรม จะทำให้เขาห่างไกลจากทุคติ มีสุคติเป็นที่หวัง
