ธมฺเม ฐิตํ วิชหาติ กิตฺติ “เกียรติ ย่อมไม่ละผู้ตั้งอยู่ในธรรม”

ธมฺเม ฐิตํ วิชหาติ กิตฺติ.

[คำอ่าน : ทำ-เม, ถิ-ตัง, วิ-ชะ-หา-ติ, กิด-ติ]

“เกียรติ ย่อมไม่ละผู้ตั้งอยู่ในธรรม”

(องฺ.ปญฺจก. 23/51)

เกียรติ คือ ความนิยมชมชอบจากคนอื่น การได้รับการยกย่องจากคนอื่น การเป็นที่รักของคนอื่น การได้รับการเคารพนับถือจากคนอื่น หรือการมีชื่อเสียงปรากฏ เกียรตินั้นมีอยู่ 3 อย่าง คือ

1. เกียรติคุณ คุณที่เลื่องลือ
2. เกียรติยศ ยศถาบรรดาศักดิ์
3. เกียรติศักดิ์ ฐานะที่ได้รับการยกย่องสรรเสริญ

ผู้ที่ตั้งอยู่ในธรรม คือประพฤติธรรมอยู่เสมอ ย่อมได้รับเกียรติทั้ง 3 ประการนี้ เพราะคุณงามความดีที่เกิดจากการประพฤติธรรมของเขานั่นเอง เพราะโดยธรรมชาติแล้ว วิญญูชนทั้งหลาย ย่อมยกย่องสรรเสริญบุคคลผู้ตั้งอยู่ในธรรม

ส่วนผู้ที่ละทิ้งธรรม คือผู้ไม่ดำรงตนอยู่ในหลักธรรมอันดีนั้น ย่อมจะเสื่อมจากเกียรติทั้ง 3 ประการนั้น เพราะวิญญูชนทั้งหลาย ไม่ยกย่อง ไม่เสรรเสริญ และไม่เคารพนับถือบุคคลผู้ไม่ตั้งอยู่ในธรรม