สติมโต สทา ภทฺทํ.
[คำอ่าน : สะ-ติ-มะ-โต, สะ-ทา, พัด-ทัง]
“คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ”
(สํ.ส. 15/306)
สติ คือ ความระลึกได้ ได้ชื่อว่าเป็นธรรมเครื่องป้องกันบาป เป็นธรรมเครื่องตื่น คนที่มีสติคุ้มครองจิตอยู่เสมอ ไม่ว่าจะทำอะไร ย่อมทำด้วยวิจารณญาณที่ดี
คนมีสติ จะระลึกได้เสมอว่าตนเองทำอะไร สิ่งที่ทำนั้นดีหรือชั่ว มีประโยชน์หรือหาประโยชน์มิได้ เป็นเหตุแห่งความสุขหรือว่าเป็นเหตุแห่งความทุกข์ เป็นต้น
เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่มีสติจึงทำแต่กรรมดี ทำแต่กรรมที่เป็นเหตุแห่งความสุขความเจริญเท่านั้น งดเว้นจากการกระทำกรรมที่เป็นเหตุแห่งความเสื่อมเสียมิใช่ประโยชน์ทั้งปวง
ด้วยเหตุผลดังที่กล่าวมาแล้วข้างต้น จึงส่งผลให้คนที่มีสติ ประสบแต่ความสุขความเจริญอันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการกระทำกรรมดีที่มีสติเป็นตัวควบคุมนั่นเอง
