โลกามิสํ ปชเห สนฺติเปกฺโข.
[คำอ่าน : โล-กา-มิ-สัง, ปะ-ชะ-เห, สัน-ติ-เปก-โข]
“ผู้เพ่งสันติ พึงละอามิสในโลกเสีย”
(สํ.ส. 15/3, 37, 90)
สันติ คือ ความสงบ ในที่นี้หมายเอาความสงบอย่างยิ่งคือพระนิพพาน อันเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนา
โลกามิส หรือ อามิสในโลก หมายถึง ปัญจพิธกามคุณ หรือ กามคุณห้า ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ซึ่งเป็นเครื่องหลอกล่อพันผูกจิตใจของมนุษย์ให้ติดให้หลงอยู่
ท่านผู้เพ่งสันติ คือผู้ที่ปรารถนาความสงบที่แท้จริง ควรละทิ้งความยินดีพอใจในกามคุณทั้งห้า มุ่งหน้าตรงต่อพระนิพพานอันประเสริฐ ปฏิบัติขัดเกลาตน ไม่ยึดมั่นถือมั่นในกามคุณทั้งห้าดังกล่าว เพราะสิ่งเหล่านั้น เป็นสิ่งลวงโลก คือลวงให้ชาวโลกทั้งหลายหลงติดอยู่ จึงไม่สามารถหลุดพ้นจากทุกข์อันเกิดจากสิ่งเหล่านั้นได้
ผู้ที่ละอามิสในโลกดังกล่าวนั้นเสียได้ จึงจะชื่อว่าเป็นผู้มุ่งตรงต่อสันติคือพระนิพพานอันหาความสงบใดเปรียบปานมิได้
