สนฺติเมว สิกฺเขยฺย “พึงศึกษาความสงบนั่นแล”

สนฺติเมว สิกฺเขยฺย.

[คำอ่าน : สัน-ติ-เม-วะ, สิก-ไข-ยะ]

“พึงศึกษาความสงบนั่นแล”

(ม.อุป. ๑๔/๔๓๖)

สันติ คือ ความสงบ ได้แก่ ความสงบกาย ความสงบวาจา ความสงบใจ และความสงบอย่างยิ่งคือพระนิพพาน ผู้ที่จะสงบกาย วาจา ใจ ต้องเป็นผู้ที่รักษาศีลบริสุทธิ์ อีกทั้งต้องมีความเพียรที่เรียกว่า สัมมัปปธาน ๔ อย่าง คือ

1. สังวรปธาน ความเพียรเพื่อระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้น
2. ปหานปธาน ความเพียรเพื่อกำจัดบาปที่เกิดขึ้นแล้ว
3. ภาวนาปธาน ความเพียรเพื่อทำบุญกุศลให้เกิดมีขึ้น
4. อนุรักขนาปธาน ความเพียรเพื่อรักษาบุญกุศลที่เกิดขึ้นแล้ว

เมื่อบุคคลมีความเพียรอย่างนี้ ย่อมจะสามารถดำเนินตามทางแห่งสันติ จนกระทั่งถึงความสงบอย่างยิ่งคือพระนิพพานได้

พุทธศาสนิกชน พึงศึกษาวิถีแห่งความสงบ คือแนวทางที่จะทำให้เกิดความสงบกาย วาจา ใจ ดังกล่าว ให้เข้าใจถ่องแท้ และปฏิบัติตามให้ได้ผลจริง จึงจะได้ชื่อว่า ดำเนินตามวิถีแห่งพระพุทธองค์