อาโรคฺยมิจฺเฉ ปรมญฺจ ลาภํ.
[คำอ่าน : อา-โรก-คะ-ยะ-มิด-เฉ, ปะ-ระ-มัน-จะ, ลา-พัง]
“พึงปรารถนาความไม่มีโรค ซึ่งเป็นลาภอย่างยิ่ง”
(ขุ.ชา.เอก. 27/27)
โรค คือสิ่งที่เกิดขึ้นมาเสียดแทงเบียดเบียนคนและสัตว์ให้ได้รับทุกข์ทรมาน เมื่อโรคเกิดขึ้นมาแล้วย่อมทำให้เรามีความลำบาก ลำบากด้วยการต้องรักษาเยียวยา ลำบากในการเป็นอยู่ เป็นต้น
คนที่ถูกโรคภัยเบียดเบียน ถึงจะมีทรัพย์สินเงินทองมากมายก็ไม่มีความสุข ถึงจะมีญาติมิตรบริวารมากมายก็หาความสุขมิได้อยู่ดี เพราะสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย อีกทั้งโรคภัยเบียดเบียนร่างกายทำให้ได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัส
ดังนั้น ท่านจึงสอนให้ปรารถนาความไม่มีโรค เมื่อปรารถนาความไม่มีโรค ก็ต้องทำตนให้ห่างจากโรคภัยด้วย เว้นจากการเสพสุรายาเมา บุหรี่ หรือสิ่งเสพติดทั้งหลาย แม้กระทั่งของกินบางอย่างที่เป็นบ่อเกิดแห่งโรค
อีกอย่างหนึ่ง พึงรักษาศีลข้อที่ 1 ให้ดี เพราะการเบียดเบียนชีวิตหรือการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ทำผิดศีลข้อที่ 1 นั้น จะส่งผลให้เกิดโรคภัยใข้เจ็บในภพต่อ ๆ ไป นอกจากนั้น การผิดศีลข้อที่ 3 และข้อที่ 5 ก็จะเป็นสาเหตุแห่งโรคในชาติปัจจุบันได้ ดังนั้น การรักษาศีลให้ดี จึงเป็นการป้องกันโรคได้อีกทางหนึ่ง
