สจฺเจน กิตฺตึ ปปฺโปติ.
[คำอ่าน : สัด-เจ-นะ, กิด-ติง, ปับ-โป-ติ]
“คนได้เกียรติ (ชื่อเสียง) เพราะความสัตย์”
(สํ.ส. 15/316, ขุ.สุ. 25/361)
ความสัตย์ คือ ความเป็นคนจริง ได้แก่ เป็นคนจริงในการกระทำ เป็นคนจริงในคำพูด รวมความว่า เป็นคนจริงใจ ไม่เป็นคนเหลาะแหละ ไม่เป็นคนหลอกลวง หรือที่เราเรียกว่า พูดจริงทำจริงนั่นเอง
คนที่มีความสัตย์ คือมีความซื่อสัตย์ต่อคนอื่นและต่อสังคม พูดอะไรพูดจริง ทำอะไรทำจริง ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จได้ อีกทั้งได้รับการยกย่องสรรเสริญจากผู้อื่น
คนทั้งหลายในโลกนี้ย่อมต้องการคบค้าสมาคมกับคนที่มีความซื่อสัตย์ มีความจริงใจ เพราะคนประเภทนี้คบแล้วก่อประโยชน์ให้เกิด เพราะเขาย่อมไม่สร้างความฉิบหายให้เกิดขึ้นทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น
ดังนั้น คนที่มีสัจจะหรือมีความสัตย์ จึงเป็นคนที่คนทั้งหลายยอมรับนับถือ เมื่อคนยอมรับนับถือแล้ว ชื่อเสียงเกียรติคุณอันดีงามของเขาย่อมประฉ่อนไป
