จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ “จิตที่ฝึกดีแล้ว นำสุขมาให้”

จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ.

[คำอ่าน : จิด-ตัง, ทัน-ตัง, สุ-ขา-วะ-หัง]

“จิตที่ฝึกดีแล้ว นำสุขมาให้”

(ขุ.ธ. ๒๕/๑๙)

จิตที่ฝึกดีแล้ว หมายถึง จิตที่ถูกทำให้หมดมลทินคือกิเลส อันได้แก่ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ทำให้ไม่ยินดียินร้ายในอารมณ์ต่าง ๆ ที่มากระทบ อย่างนี้เรียกว่าจิตที่ฝึกดีแล้ว

เมื่อเราฝึกจิตของเราดีแล้วดังที่ได้กล่าวมา จิตไม่ยินดียินร้ายในเมื่อตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นลิ้มรส กายสัมผัสโผฏฐัพพะ และใจรับรู้ธรรมารมณ์

จิตใจก็จะสงบ เยือกเย็น ไม่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของความสุขหรือความทุกข์ใด ๆ ทั้งสิ้น ถือเป็นความสุขที่แท้จริง คือความสุขที่อยู่เหนือความสุขทางโลกีย์

เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้าจึงสอนให้พวกเราเหล่าพุทธศาสนิกฝึกจิตของตนเองให้ดี ฝึกจิตให้ยินดีในการสร้างกุศลคุณงามความดี เพราะจิตที่ฝึกดีแล้ว นำความสุขมาให้