หนฺติ กุทฺโธ สมาตรํ.
[คำอ่าน : หัน-ติ, กุด-โท, สะ-มา-ตะ-รัง]
“ผู้โกรธ ย่อมฆ่ามารดาของตนเองได้”
(องฺ.สตฺตก. 23/99)
ธรรมดาของผู้มักโกรธ คือมีความโกรธเป็นเจ้าเรือน จะเป็นคนเจ้าอารมณ์ โกรธง่าย หงุดหงิดง่าย อารมณ์ร้าย ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ ใครทำอะไรขัดใจนิดหน่อยก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
บุคคลประเภทนี้ย่อมเป็นผู้มีจิตใจดุร้าย โหดเหี้ยม พร้อมที่จะทำลายชีวิตผู้อื่นได้ทุกเมื่อ หนัก ๆ เข้า แม้กระทั่งมารดาบิดาของตัวเองแท้ ๆ เขาก็ยังฆ่าได้ ดังที่เราเคยเห็นในข่าวที่ลงหนังสือพิมพ์หรือตามทีวี นั่นก็เป็นเพราะความโกรธ
เมื่อเขาทำกรรมหนักเช่นนั้น ก็ถือว่าเป็นการทำอนันตริยกรรม ห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน มีหน้ามุ่งตรงต่อนรกอย่างเดียวเท่านั้น ย่อมเป็นการตัดความเจริญงอกงามในทางธรรมของตนเองไปอย่างเด็ดขาด
เพราะฉะนั้น ความโกรธนี้เป็นสิ่งที่ก่อแต่ความพินาศ ควรเร่งกำจัดมันเสีย อย่าให้มันครอบงำจิตใจของเรา และบงการให้เราทำตามอำนาจของมัน เพราะกรรมใด ๆ ที่เป็นไปตามอำนาจของความโกรธ ย่อมเป็นกรรมฝ่ายชั่ว และนำไปสู่การได้รับผลชั่วทั้งสิ้น
