โกเธน อภิภูตสฺส น ทีปํ โหติ กิญฺจนํ “ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมไม่มีที่พำนักสักนิดเดียว”

โกเธน อภิภูตสฺส น ทีปํ โหติ กิญฺจนํ.

[คำอ่าน : โก-เท-นะ, อะ-พิ-พู-ตัด-สะ, นะ, ที-ปัง, โห-ติ, กิน-จะ-นัง]

“ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมไม่มีที่พำนักสักนิดเดียว”

(องฺ.สตฺตก. ๒๓/๙๙)

คนมักโกรธคือคนอารมณ์ร้อน ใจร้อน งุ่นง่าน ขี้หงุดหงิด ขาดความยั้งคิดอย่างสิ้นเชิง มักทำอะไรด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว ใครทำอะไรผิดใจนิดเดียวก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

คนที่มีความโกรธเป็นเจ้าเรือนเช่นนี้ ย่อมไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แม้แต่ญาติสนิทมิตรสหายก็ไม่อยากจะเข้าใกล้หรือคบค้าสมาคมด้วย เพราะอยู่ใกล้แล้วไม่มีความสุข

คนมักโกรธจึงเป็นคนที่ขาดที่พึ่งภายนอก นั่นคือญาติสนิทมิตรสหายที่จะคอยช่วยเหลือค้ำชูในกิจการต่าง ๆ เพราะคนทุกประเภทย่อมตีตัวออกห่างคนมักโกรธดังที่กล่าวมา เพราะอยู่ใกล้แล้วหงิดหงิดรำคาญ ไม่มีความสุข

อีกอย่างหนึ่ง เขาย่อมไม่มีที่พึ่งทางใจคือธรรมะ เพราะคนมักโกรธย่อมไม่สนใจที่จะนำธรรมะมาชโลมจิตใจตัวเอง ไม่เห็นคุณค่าของธรรมะเลย

ดังนั้น คนมักโกรธ จึงได้ชื่อว่า เป็นผู้ไม่มีที่พึ่งทั้งภายในและภายนอก