อสญฺญโต ปพฺพชิโต น สาธุ “บรรพชิตผู้ไม่สำรวม ไม่ดี”

อสญฺญโต ปพฺพชิโต น สาธุ.

[คำอ่าน : อะ-สัน-ยะ-โต, ปับ-พะ-ชิ-โต, นะ, สา-ทุ]

“บรรพชิตผู้ไม่สำรวม ไม่ดี”

(ขุ.ชา.วีส. ๒๗/๔๔๖)

บรรพชิต แปลว่า ผู้เว้น หมายถึง เว้นจากการทำบาป เว้นจากอกุศลทั้งปวง เว้นจากการเบียดเบียนผู้อื่น เว้นจากการฆ่าหรือทำลายชีวิตผู้อื่น รวมความว่า เว้นจากสิ่งที่เป็นบาปทั้งปวง

ผู้ที่บรรพชาอุปสมบทเข้ามาเป็นพระภิกษุสามเณรในพระพุทธศาสนา เรียกว่า บรรพชิต เพราะถือว่าเป็นผู้ตั้งใจที่จะงดเว้นจากการทำบาปอกุศลทั้งปวง เว้นจากการเบียดเบียนและทำลายชีวิตสัตว์

การที่จะเป็นบรรพชิตที่ดีและสมบูรณ์ได้นั้น จะต้องเป็นผู้สำรวมกาย วาจา ใจ ซึ่งคำว่า สำรวม นี้หมายถึงการระวังบาป ได้แก่ระวังกายไม่ให้ทำกายทุจริต ระวังวาจาไม่ให้กล่าวสิ่งที่เป็นวจีทุจริต ระวังใจไม่ให้คิดสิ่งที่เป็นมโนทุจริต

หากผู้ใดขาดการสำรวมดังกล่าว ท่านว่า ไม่ดี ไม่เป็นบรรพชิตที่สมบูรณ์ คือขาดคุณสมบัติของความเป็นบรรพชิตนั่นเอง