สจฺจมนุรกฺเขยฺย.
[คำอ่าน : สัด-จะ-มะ-นุ-รัก-ไข-ยะ]
“พึงตามรักษาความสัตย์”
(ม.อุป. 14/436)
ความสัตย์ หรือ ความเป็นคนมีสัจจะ หมายถึง ความเป็นคนจริง ได้แก่ เป็นคนจริงใจต่อการกระทำ จริงใจต่อการพูด เป็นคนที่เชื่อถือได้
คนที่มีสัจจะหรือมีความสัตย์เป็นคุณธรรมประจำตัว ย่อมเป็นคนที่บุคคลทั่วไปยกย่องสรรเสริญและให้เกียรติ คนทั้งหลายย่อมกล่าวถึงคุณงามความดีของเขาในที่ทั้งปวง
ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ สัจจะหรือความสัตย์นี้ เป็นหนึ่งในบารมี 10 ทัศ ที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญ ดังนั้น จึงสามารถกล่าวได้ว่า ความสัตย์เป็นคุณธรรมชั้นสูงที่บัณฑิตชนทั้งหลายควรบำเพ็ญให้มีในตัว
เมื่อทราบดังนี้แล้ว เราทั้งหลายควรเป็นคนรักษาสัจจะ คือควรบำเพ็ญสัจจบารมีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อประโยชน์อันสูงสุดทั้งในโลกนี้และโลกหน้า