สจฺจมนุรกฺเขยฺย “พึงตามรักษาความสัตย์”

สจฺจมนุรกฺเขยฺย.

[คำอ่าน : สัด-จะ-มะ-นุ-รัก-ไข-ยะ]

“พึงตามรักษาความสัตย์”

(ม.อุป. ๑๔/๔๓๖)

ความสัตย์ หรือ ความเป็นคนมีสัจจะ หมายถึง ความเป็นคนจริง ได้แก่ เป็นคนจริงใจต่อการกระทำ จริงใจต่อการพูด เป็นคนที่เชื่อถือได้

คนที่มีสัจจะหรือมีความสัตย์เป็นคุณธรรมประจำตัว ย่อมเป็นคนที่บุคคลทั่วไปยกย่องสรรเสริญและให้เกียรติ คนทั้งหลายย่อมกล่าวถึงคุณงามความดีของเขาในที่ทั้งปวง

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ สัจจะหรือความสัตย์นี้ เป็นหนึ่งในบารมี ๑๐ ทัศ ที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญ ดังนั้น จึงสามารถกล่าวได้ว่า ความสัตย์เป็นคุณธรรมชั้นสูงที่บัณฑิตชนทั้งหลายควรบำเพ็ญให้มีในตัว

เมื่อทราบดังนี้แล้ว เราทั้งหลายควรเป็นคนรักษาสัจจะ คือควรบำเพ็ญสัจจบารมีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อประโยชน์อันสูงสุดทั้งในโลกนี้และโลกหน้า