อลํ พาลสฺส โมหาย โน จ ปารคเวสิโน “รูปโฉมพอลวงคนโง่ให้หลงได้ แต่ลวงคนแสวงหาพระนิพพานไม่ได้เลย”

อลํ พาลสฺส โมหาย โน จ ปารคเวสิโน.

[คำอ่าน : อะ-ลัง, พา-ลัด-สะ, โม-หา-ยะ, โน, จะ, ปา-ระ-คะ-เว-สิ-โน]

“รูปโฉมพอลวงคนโง่ให้หลงได้ แต่ลวงคนแสวงหาพระนิพพานไม่ได้เลย”

(ม.ม. ๑๓/๔๐๑, ขุ.เถร. ๒๖/๓๗๗)

ธรรมดาคนทั้งหลายทั้งปวงย่อมหลงใหลได้ปลื้มอยู่ในรูปที่งดงาม น่าใคร่ น่าพอใจ ผู้หญิงก็หลงใหลในรูปโฉมที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม ผู้ชายก็หลงใหลในรูปโฉมที่สวยสดงดงามของหญิงสาว

อาการที่หลงเช่นนั้นเกิดจากความโง่ คือความไม่รู้สภาวะตามความเป็นจริง ว่ารูปโฉมที่เห็นงดงามนั้น เป็นสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน สุดท้ายก็ต้องเหี่ยว ทรุดโทรมไปตามธรรมชาติ

ส่วนผู้แสวงหาโมกขธรรมคือพระนิพพาน ย่อมปฏิบัติเพื่อขัดเกลากิเลส กำจัดความหลงเสียได้ จึงไม่หลงใหลอยู่ในรูปโฉมที่งดงามดังกล่าว มุ่งหน้าสู่พระนิพพานอย่างเดียว ไม่หลงยึดติดอยู่ในรูปที่สวยสดงดงามเป็นภาพลวงตาเหล่านั้น