ปิยญฺจ อนฺนปานมฺหิ.
[คำอ่าน : ปิ-ยัน-จะ, อัน-นะ-ปา-นำ-หิ]
“ในเวลามีข้าวน้ำ ย่อมต้องการคนที่รัก”
(ขุ.ชา.เอก. 27/30)
คนที่มีความรักความผูกพันกัน เช่น พ่อแม่กับลูก พี่น้อง คนในครอบครัว ญาติสนิท เพื่อนรัก คนที่ร่วมสุขร่วมทุกข์กันมา ทำอะไรก็ย่อมคิดถึงกันเป็นธรรมดา
ความรักความผูกพันที่มี ทำให้บุคคลเหล่านั้นมีความห่วงใยให้กันและกัน มีความปรารถนาดีต่อกัน อยากจะช่วยเหลือเกื้อกูลกันอยู่เสมอ
ในเวลามีอยู่มีกิน มีความสุขสบาย คนที่เราจะคิดถึงเป็นลำดับแรก คงหนีไม่พ้นคนที่มีความรักให้ก้นดังที่กล่าวมาข้างต้นนั้นเป็นแน่ เพราะเคยร่วมสุขร่วมทุกข์กันมา เคยฝ่าฟันอุปสรรคปัญหาต่าง ๆ ร่วมกันมา ในคราวที่มีความสุข มีอยู่มีกิน ย่อมจะอยากให้คนที่เรารักมีความสุขไปกับเรา อยู่ข้าง ๆ เรา
อีกนัยหนึ่งก็คือ เมื่อเวลาที่เรามีอยู่มีกิน มีความสุขสบาย อย่าลืมคนที่ให้ความรักกับเรา เช่น พ่อแม่พี่น้อง ญาติสนิทมิตรสหายทั้งหลายที่รักเรา ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา อย่าทอดทิ้งคนเหล่านั้นเมื่อตนเองมีสุขสบาย ให้คิดถึงคนเหล่านั้น และช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์อย่างเต็มกำลัง
