สนาถา วิหรถ มา อนาถา “ท่านทั้งหลายจงมีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าไม่มีที่พึ่งอยู่เลย”

สนาถา วิหรถ มา อนาถา.

[คำอ่าน : สะ-นา-ถา, วิ-หะ-ระ-ถะ, มา, อะ-นา-ถา]

“ท่านทั้งหลายจงมีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าไม่มีที่พึ่งอยู่เลย”

(องฺ.ทสก. ๒๔/๒๕)

คำว่า ที่พึ่ง ในที่นี้หมายถึง บุญ กุศล มรรคผลนิพพาน คนเราเกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้ได้ก็เพราะบุญกุศลนั่นแหละพามา จะดำรงอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีความสุขก็เพราะบุญกุศล เมื่อตายไปแล้ว จะไปสู่สุคติภูมิได้ก็เพราะบุญกุศล

เรียกได้ว่า บุญกุศลนั้นเป็นที่พึ่งของพวกเราทั้งตอนมา ตอนใช้ชีวิตอยู่ และตอนไป เลยทีเดียว ดังนั้น สิ่งที่เราทั้งหลายต้องทำ ขาดไม่ได้เลยก็คือ บุญกุศล

นอกจากบุญกุศลขั้นต่ำและขั้นกลางคือการให้ทานรักษาศีลแล้ว เราต้องทำบุญขั้นสูงคือการเจริญภาวนาด้วย เพราะการเจริญภาวนานั้น จะเป็นสิ่งที่จะสร้างมรรคผลนิพพานให้เกิดขึ้นแก่ตัวเรา

และมรรคผลนิพพานนี่แหละที่จะเป็นตัวการันตีว่า เราจะพ้นจากทุคติอบายภูมิหรือไม่ หากยังไม่สามารถถึงมรรคผลนิพพาน ก็อย่านิ่งนอนใจ พึงหมั่นเจริญภาวนาไว้อย่าได้ขาด แล้วเราจะได้ที่พึ่งอันประเสริฐ