ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิมฺปติ

ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิมฺปติ.

[คำอ่าน : ทำ-มัง, เม, พะ-นะ-มา-นัด-สะ, นะ, ปา-ปะ-มุ-ปะ-ลิม-ปะ-ติ]

“เมื่อเรากล่าวธรรมอยู่ บาปย่อมไม่แปดเปื้อน”

(ขุ.ชา.สตฺตก. 27/224)

ธรรมชาติของคนที่กล่าวธรรมะให้คนอื่นฟัง จิตใจจะมีปีติในธรรม มีความยินดีในธรรมที่กำลังกล่าวอยู่ และคิดถึงแต่สิ่งที่เป็นสาระเนื้อหาแห่งธรรมที่จะต้องกล่าว

คนที่กล่าวธรรมอยู่จะไม่มีใจวอกแวกซัดส่ายไปหาเรื่องที่เป็นบาปอกุศลเลย เพราะในขณะที่กล่าวธรรมะอยู่นั้น อกุศลจิตจะไม่ได้โอกาสเกิดแทรกขึ้นมา

สภาพจิตของคนที่กล่าวธรรมแก่ผู้อื่น จะเป็นจิตที่สูงกว่าปกติในขณะนั้น จิตจะเป็นกุศล บาปธรรมทั้งหลายทั้งปวงจึงไม่สามารถแปดเปื้อนจิตของผู้กล่าวธรรมได้

ดังนั้น การท่องบ่นสาธยายธรรมอยู่เป็นนิตย์ การกล่าวธรรมอยู่เป็นประจำ หรือการสวดพระพุทธมนต์อยู่เป็นประจำ ก็เป็นอีกหนทางหนึ่ง ที่ป้องกันบาปไม่ให้เกิดขึ้นครอบงำจิตใจได้