สนฺโต น เต เย น วทนฺติ ธมฺมํ “ผู้ใดไม่พูดเป็นธรรม ผู้นั้นมิใช่สัตบุรุษ”

สนฺโต น เต เย น วทนฺติ ธมฺมํ.

[คำอ่าน : สัน-โต, นะ, เต, เย, นะ, วะ-ทัน-ติ, ทำ-มัง]

“ผู้ใดไม่พูดเป็นธรรม ผู้นั้นมิใช่สัตบุรุษ”

(สํ.ส. ๑๕/๒๗๐)

คำว่า พูดเป็นธรรม คือ พูดสิ่งที่เป็นจริง เป็นไปเพื่อประโยชน์ ปราศจากวจีทุจริตทั้ง ๔ อย่าง คือ พูดคำเท็จ พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ พูดส่อเสียด

คนดีมีคุณธรรม ย่อมพูดแต่สิ่งที่เป็นจริงและเป็นไปเพื่อประโยชน์เท่านั้น ไม่พูดสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ เป็นไปเพื่อความเดือดร้อนของตนเองและผู้อื่น หรือเป็นไปเพื่อความฉิบหายของผู้อื่น

การพูดปดมดเท็จ พูดจาหยาบคาย พูดเพ้อเจ้อเหลวไหลไร้สาระ หรือพูดส่อเสียดยุยงให้คนอื่นแตกสามัคคีกันนั้น มิใช้วิสัยของคนดี แต่เป็นวิสัยของคนพาล

ดังนั้น เมื่อจะพูด พึงระลึกเสมอว่า คำพูดนั้น เป็นคำพูดที่เป็นวจีสุจริตหรือไม่ หากไม่ใช่แล้ว อย่าพูดเสียเลยจะดีกว่า