น จาปิ วิตฺเตน ชรํ วิหนฺติ.
[คำอ่าน : นะ, จา-ปิ, วิด-เต-นะ, ชะ-รัง, วิ-หัน-ติ]
“กำจัดความแก่ด้วยทรัพย์ไม่ได้”
(ม.ม. 13/412, ขุ.เถร. 26/378)
โดยสภาพความเป็นจริงของสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นวัตถุสิ่งของ หรือสิ่งมีชีวิต เช่น คน สัตว์ ล้วนมีความแก่ชราคร่ำคร่าเป็นธรรมดา คือจะต้องแก่ จะต้องคร่ำคร่า
ไม่มีใครหรือสิ่งใดเลยที่จะไม่เข้าถึงความแก่หรือความคร่ำคร่า
คนเราทุกคนเมื่อเกิดขึ้นมา ย่อมบ่ายหน้าสู่ความแก่ ไม่มีใครยับยั้งความแก่เอาไว้ได้ จะเอาทรัพย์สมบัติมากมายมาจ้างไม่ให้แก่นั้นย่อมทำไม่ได้
เพราะธรรมดาของโลกเป็นมาอย่างนี้ ทุกคนต้องแก่ ทุกสิ่งต้องคร่ำคร่า ไม่สามารถฝืนธรรมชาติได้
