น จาปิ วิตฺเตน ชรํ วิหนฺติ "กำจัดความแก่ด้วยทรัพย์ไม่ได้"

น จาปิ วิตฺเตน ชรํ วิหนฺติ.

[คำอ่าน : นะ, จา-ปิ, วิด-เต-นะ, ชะ-รัง, วิ-หัน-ติ]

“กำจัดความแก่ด้วยทรัพย์ไม่ได้”

(ม.ม. ๑๓/๔๑๒, ขุ.เถร. ๒๖/๓๗๘)

โดยสภาพความเป็นจริงของสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นวัตถุสิ่งของ หรือสิ่งมีชีวิต เช่น คน สัตว์ ล้วนมีความแก่ชราคร่ำคร่าเป็นธรรมดา คือจะต้องแก่ จะต้องคร่ำคร่า

ไม่มีใครหรือสิ่งใดเลยที่จะไม่เข้าถึงความแก่หรือความคร่ำคร่า

คนเราทุกคนเมื่อเกิดขึ้นมา ย่อมบ่ายหน้าสู่ความแก่ ไม่มีใครยับยั้งความแก่เอาไว้ได้ จะเอาทรัพย์สมบัติมากมายมาจ้างไม่ให้แก่นั้นย่อมทำไม่ได้

เพราะธรรมดาของโลกเป็นมาอย่างนี้ ทุกคนต้องแก่ ทุกสิ่งต้องคร่ำคร่า ไม่สามารถฝืนธรรมชาติได้

น จาปิ วิตฺเตน ชรํ วิหนฺติ “กำจัดความแก่ด้วยทรัพย์ไม่ได้”