น ทีฆมายุํ ลภเต ธเนน.
[คำอ่าน : นะ, ที-คะ-มา-ยุง, ละ-พะ-เต, ทะ-เน-นะ]
“คนไม่ได้อายุยืนเพราะทรัพย์”
(ม.ม. 13/412, ขุ.เถร. 26/378)
ทรัพย์ คือ สิ่งที่อำนวยประโยชน์ให้ในปัจจุบัน เป็นสิ่งที่ชาวโลกทั้งหลายถือกันว่ามีค่า เช่น แก้วแหวนเงินทอง เพชรนิลจินดา เป็นต้น สิ่งเหล่านี้เรียกว่าทรัพย์
คนที่มีทรัพย์มาก ย่อมสามารถใช้ทรัพย์เหล่านั้นแลกเปลี่ยนกับสิ่งของมีค่าทั้งหลายที่เป็นที่ปรารถนาของตนได้เป็นอันมาก ทำให้เกิดความสุขกายสบายใจขึ้น
ทรัพย์ สามารถอำนวยความสุขอันเป็นโลกิยะให้เกิดขึ้นได้ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่
แต่สิ่งหนึ่งที่ทรัพย์ไม่สามารถแลกหรือซื้อไว้ได้ นั่นคือชีวิต หรือความมีอายุยืนยาว เพราะคนจะมีอายุยืนยาวได้นั้น เป็นเพราะอานิสงส์ของการรักษาศีลข้อที่ 1 เป็นอย่างดี ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่เบียดเบียนสิ่งมีชีวิตทั้งปวง อำนวยให้มีสุขภาพดีและมีอายุยืนยาว
แต่ทรัพย์ทั้งหลายที่มีอยู่ ไม่สามารถใช้แลกความมีอายุยืนยาวมาได้เลย
