สาธุ สพฺพตฺถ สํวโร.
[คำอ่าน : สา-ทุ, สับ-พัด-ถะ, สัง-วะ-โร]
“ความสำรวมในที่ทั้งปวง เป็นดี”
(สํ.ส. 15/106, ขุ.ธ. 25/64)
ความสำรวม คือ ความระมัดระวัง ได้แก่ ระมัดระวังในการกระทำ การพูด และการคิด โดยใช้สติสัมปชัญญะกำกับ ไม่ให้การทำ การพูด และการคิด เป็นไปในทางที่เป็นบาปอกุศล
ว่าโดยความหมาย การสำรวม ก็คือ การระวังบาปไม่ให้เกิดขึ้นนั่นเอง ตรงกับความเพียรข้อหนึ่งในสัมมัปปธาน ๔ นั่นคือ สังวรปธาน คือความเพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้น
บุคคลที่มีความสำรวมอยู่เสมอ ระวังกาย วาจา ใจ ไม่ให้ทำ พูด และคิดในทางที่เป็นบาปอกุศล ย่อมจะสามารถพาตนให้พ้นจากทางแห่งความเสื่อมได้ คือสามารถละสิ่งที่เป็นบาป เลือกทำแต่สิ่งที่เป็นบุญเป็นกุศล
เมื่อเป็นเช่นนี้ ชีวิตของเขาย่อมดำเนินไปในทางที่ดี มุ่งหน้าสู่ส่วนแห่งความสุขความเจริญในโลกนี้ เมื่อถึงคราวที่ต้องตายจากโลกนี้ไป ก็จะสามารถไปสู่สุคติภูมิได้ เพราะผลแห่งความสำรวมระวังของเขานั่นเอง
