ธมฺมกาโม ภวํ โหติ “ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ”

ธมฺมกาโม ภวํ โหติ.

[คำอ่าน : ทำ-มะ-กา-โม, พะ-วัง, โห-ติ]

“ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ”

(ขุ.สุ. ๒๕/๓๔๖)

ผู้ชอบธรรม คือ ผู้ใคร่ในธรรม มีใจฝักใฝ่ในธรรม หมั่นศึกษาธรรมะ เพื่อให้มีปัญญารู้แจ้งสรรพสิ่งตามความเป็นจริง รู้จักบาปบุญคุณโทษ ประโยชน์และมิใช่ประโยชน์

เมื่อรู้แล้วก็ปฏิบัติตนตามหลักธรรมที่ได้เรียนรู้มา ละสิ่งที่เป็นความชั่ว ทำสิ่งที่เป็นความดี สร้างประโยชน์แก่ตนเองและผู้อื่นตามสมควรแก่อัตภาพ

บุคคลเช่นนี้ย่อมเป็นที่รักของคนทั้งหลายทั้งปวง เพราะเขาเป็นคนดี ประพฤติตนเพื่อประโยชน์ส่วนรวม ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ๆ ทั้งสิ้น

เพราะเหตุนั้น เขาย่อมได้รับความสรรเสริญจากคนทั้งหลาย และตัวเขาเองย่อมประสบความสุขความเจริญอันเป็นผลมาจากคุณงามความดีที่เขากระทำไว้นั่นเอง

ดังนั้น เราทั้งหลาย พึงฝึกตนให้เป็นผู้ใคร่ธรรม คือมีความนิยมชมชอบในการศึกษาธรรมะ และนำหลักธรรมนั้นมาเป็นหลักปฏิบัติในการดำเนินชีวิต หากทำได้ดังนี้ จะเป็นผู้มีความสุขความเจริญทั้งในโลกนี้และโลกหน้า