ทุวิชาโน ปราภโว.
[คำอ่าน : ทุ-วิ-ชา-โน, ปะ-รา-พะ-โว]
“ผู้รู้ชั่ว เป็นผู้เสื่อม”
(ขุ.สุ. 25/346)
ผู้รู้ชั่ว คือ รู้แต่ในเรื่องชั่ว ๆ ฉลาดแต่ในการทำความชั่วช้าสารพัด คือมีความรู้เพื่อทำเรื่องชั่ว ๆ นั่นเอง คนประเภทนี้เรียกว่า ผู้รู้ชั่ว นอกจากนั้น ยังหมายถึง ผู้ที่มีวิชาความรู้ มีความเฉลียวฉลาด แต่ใช้วิชาความรู้นั้นในทางที่ผิด ใช้ความฉลาดในทางที่จะก่อความฉิบหาย เช่น เอาเปรียบคนอื่น โกงกินบ้านเมือง เป็นต้น
เมื่อรู้แต่เรื่องชั่ว ๆ หรือรู้แต่วิธีที่จะทำเรื่องชั่ว ๆ ให้สำเร็จเช่นนี้ บุคคลนั้นก็ย่อมจะทำแต่สิ่งที่ชั่วช้าลามก สร้างความเดือดร้อนฉิบหายให้แก่ตนเองและสัมคม เช่น ข้าราชการที่ชอบเอาเปรียบชาวบ้าน นักธุรกิจที่ชอบเอาเปรียบลูกค้า นักการเมืองที่โกงกินบ้านเมือง เป็นต้น
เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาย่อมไม่เป็นที่ต้องการของสังคม เป็นที่รังเกียจของคนทั้งหลาย เพราะเขาทำแต่สิ่งที่เป็นไปเพื่อความฉิบหายเดือดร้อนแก่ตนเองและผู้อื่นอยู่ร่ำไป
ในที่สุด ตัวเขาเองย่อมบ่ายหน้าสู่ความเสื่อม ได้รับแต่ความเสื่อมโดยส่วนเดียวเพราะผลแห่งกรรมชั่วที่เขาทำนั่นเอง
