ธมฺมเทสฺสี ปราภโว.
[คำอ่าน : ทำ-มะ-เทด-สี, ปะ-รา-พะ-โว]
“ผู้ชังธรรม เป็นผู้เสื่อม”
(ขุ.สุ. 25/346)
ผู้ชังธรรม คือ ผู้รังเกียจธรรมะ หันหลังให้ธรรมะ ไม่เชื่อคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่กลับไปหลงใหลในอธรรมคือความไม่ดีทั้งหลาย
เมื่อผู้ใดชังธรรมคือเกลียดธรรมแล้ว ย่อมไม่ยินดีในการประกอบคุณงามความดี ไม่ยินดีในการสร้างประโยชน์ตนเองและประโยชน์ส่วนรวม อีกทั้งไม่ยินดีในการสร้างประโยชน์อย่างยิ่งคือพระนิพพาน
เมื่อเป็นเช่นนี้ การใช้ชีวิตของเขาย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมโดยส่วนเดียว เพราะเขาไม่ปฏิบัติตามหลักธรรมคำสอนแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นการหันหลังให้ความเจริญอย่างสิ้นเชิง เมื่อหันหลังให้ความเจริญเสียแล้ว ก็ย่อมเป็นการบ่ายหน้าสู่ความเสื่อมโดยปริยาย
ดังนั้น เราท่านทั้งหลายอย่าได้ชังธรรมเลย พึงฝึกตนให้เป็นผู้ใคร่ธรรม มุ่งหน้าเข้าหาพระธรรมอันจะเป็นเหตุแห่งความเจริญนั้นเถิด
