สกฺกตฺวา สกฺกโต โหติ “ผู้ทำสักการะ ย่อมได้รับสักการะ”

สกฺกตฺวา สกฺกโต โหติ.

[คำอ่าน : สัก-กัด-ตะ-วา, สัก-กะ-โต, โห-ติ]

“ผู้ทำสักการะ ย่อมได้รับสักการะ”

(ขุ.ชา.มหา. ๒๘/๑๕๔)

ผู้ทำสักการะ หมายถึง ผู้ที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ทำการเคารพผู้อื่น หรือบูชาผู้อื่น เช่น ผู้น้อยเคารพผู้ใหญ่ ฆราวาสเคารพบูชาพระสงฆ์ เป็นต้น

ผู้ที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตน รู้จักเคารพคนอื่น ย่อมจะได้รับการเคารพนบน้อมจากคนอื่นด้วยเช่นกัน ด้วยอานิสงส์แห่งการที่เขาเป็นคนมีความอ่อนน้อมถ่อมตนนั้น

ดังนั้น เราทั้งหลายพึงเป็นผู้ที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตน รู้จักเคารพผู้ที่ควรเคารพ รู้จักบูชาผู้ที่ควรบูชา รู้จักเคารพผู้ที่เป็นผู้ใหญ่กว่า มีอายุกว่า มีคุณธรรมสูงกว่า เป็นต้น

เมื่อทำได้ดังนี้ จึงจะเป็นที่รักของคนทั้งหลาย และคนทั้งหลายจะมองเราว่าเป็นคนที่ควรได้รับการเคารพนอบน้อมเช่นกัน