ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ.
[คำอ่าน : ทำ-โม, สุ-จิน-โน, สุ-ขะ-มา-วะ-หา-ติ]
“ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว นำสุขมาให้”
(สํ.ส. 15/58, ขุ.สุ. 25/360, ขุ.ชา.ทสก. 27/290, ขุ.เถร. 26/314)
ธรรมะ แปลว่า สภาพที่ทรงไว้ซึ่งผู้ปฏิบัติตามไม่ให้ตกไปในที่ชั่ว คือผู้ปฏิบัติตามธรรม จะไม่ตกต่ำ สภาพจิตไม่ตกต่ำ ตัวเองก็ไม่ตกต่ำ เพราะธรรมย่อมจะยกจิตของผู้นั้นให้สูง และมีผลทำให้ผู้ปฏิบัติตามมีความสุขความเจริญ
ผู้ที่ปฏิบัติตามหลักธรรมคำสอนแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ย่อมสามารถทรงตนอยู่ได้ในทุกสถานการณ์ เพราะเขามีหลักธรรมคอยประคับประคองจิต ไม่ให้หวั่นไหวเอนเอียงไปตามอารมณ์ต่าง ๆ ทั้งดีและไม่ดีที่มากระทบ
ดังนั้น บุคคลที่ประพฤติธรรม จึงมีแต่ความสุขความเจริญ เป็นบุคคลผู้ห่างจากความพินาศฉิบหายทั้งหลายทั้งปวง เพราะหลักธรรมคำสอนนั้น สอนให้บุคคลประพฤติดี ละเว้นสิ่งที่ชั่วนั่นเอง
การประพฤติธรรมด้วยดี หมั่นสร้างคุณงามความดี และการละเว้นความชั่วนั้น ย่อมนำความสุขความเจริญมาแก่บุคคลนั้น ๆ ในที่ทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ
