สัทธรรม แปลว่า ธรรมอันดี ธรรมที่แท้ หรือ ธรรมของสัตบุรุษ หมายถึง คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่เป็นหลักหรือแก่นของพระพุทธศาสนา ซึ่งมีความสำคัญต่อการดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนา ตราบใดที่พระสัทธรรมยังดำรงอยู่ พระพุทธศาสนาก็ยังดำรงอยู่ พระสัทธรรมแบ่งเป็น 3 ส่วน คือ
1. ปริยัตติสัทธรรม
ปริยัตติสัทธรรม สัทธรรมคือคำสั่งสอนอันจะต้องเล่าเรียน พระธรรมคำสอนในส่วนที่จะต้องเล่าเรียน ได้แก่ นวังคสัตถุศาสน์ อันประกอบด้วย
- สุตตะ ได้แก่ พระสูตรต่าง ๆ และพระวินัย
- เคยยะ ได้แก่ พระสูตรที่มีคาถาผสม
- เวยยากรณะ ได้แก่ ข้อความร้อยแก้วล้วน ๆ เช่น พระอภิธรรมปิฎก
- คาถา ได้แก่ ข้อความร้อยกรองที่เป็นคาถาล้วน ๆ เช่น คาถาธรรมบท เถรคาถา
- อุทาน ได้แก่ ข้อความที่เป็นพุทธอุทาน
- อิติวุตตกะ ได้แก่ ข้อความที่ตรัสอุเทศแล้วแสดงนิเทศจบลงด้วยบทสรุป
- ชาตกะ ได้แก่ ชาดกทั้งหมด
- อัพภูตธรรม ได้แก่ พระสูตรว่าด้วยเรื่องอัศจรรย์
- เวทัลละ ได้แก่ ข้อความถามตอบกันไปมา
2. ปฏิปัตติสัทธรรม
ปฏิปัตติสัทธรรม สัทธรรมคือปฏิปทาอันจะต้องปฏิบัติ ได้แก่ อริยมรรคมีองค์ 8 หรือไตรสิกขา โดยใจความก็คือ การนำเอาปริยัตติสัทธรรมที่ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแล้วนั้น มาปฏิบัติให้ถูกต้องตามที่ได้ศึกษาเล่าเรียนมา เพื่อให้เกิดผลคือปฏิเวธสัทธรรม
3. ปฏิเวธสัทธรรม
ปฏิเวธสัทธรรม สัทธรรมคือผลอันจะพึงเข้าถึงหรือบรรลุด้วยการปฏิบัติ ได้แก่ ผลที่เกิดจากปฏิปัตติสัทธรรมคือการปฏิบัติ อันได้แก่ โลกุตตรธรรม 9 คือ มรรค 4 ผล 4 นิพพาน 1 ซึ่งเป็นผลหรือเป้าหมายอันมุ่งหวังสูงสุดของพระพุทธศาสนา ปฏิเวธสัทธรรมนี้ บางแห่งเรียกว่า อธิคมสัทธรรม มีความหมายอย่างเดียวกัน
พระสัทธรรมทั้ง 3 ประการนี้ มีความเกี่ยวเนื่องกัน คือ ปริยัตติสัทธรรม อันเป็นส่วนของการศึกษาเล่าเรียน นำไปสู่ ปฏิปัตติสัทธรรม อันเป็นการนำสิ่งที่ศึกษาเล่าเรียนนั้นมาปฏิบัติเพื่อให้เกิดผลคือปฏิเวธสัทธรรม และปฏิเวธสัทธรรม ก็คือผลอันจะพึงเข้าถึงหรือบรรลุได้ด้วยการปฏิบัติคือปฏิปัตติสัทธรรมนั้น
