เนกาสี ลภเต สุขํ.
[คำอ่าน : เน-กา-สี, ละ-พะ-เต, สุ-ขัง]
“ผู้กินคนเดียว ไม่ได้ความสุข”
(ขุ.ชา.ทฺวาทส. 27/333)
ผู้กินคนเดียว หมายถึง ผู้ที่ไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่คนอื่น มีข้าวของเครื่องใช้ มีทรัพย์สิน มีของกิน ก็หวงไว้กินคนเดียว หวงไว้ใช้สอยคนเดียว เป็นคนมีความตระหนี่ถี่เหนียวประจำใจ
บุคคลประเภทนี้ ย่อมเป็นคนไร้มิตรชิดใกล้ คือไม่มีใครอยากคบค้าสมาคมด้วย เมื่อไม่มีใครคบค้าสมาคมด้วย หากถึงคราวตกทุกข์ได้ยาก ย่อมไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เพราะเหตุที่เขาเองนั้นเป็นคนที่ไม่มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ใครนั่นเอง
เมื่อรู้ดังนี้แล้ว เราท่านทั้งหลายพึงฝึกตนให้เป็นคนมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อคนอื่น รู้จักแบ่งปัน ให้ทาน สละสิ่งของ เอื้อเฟื้อคนอื่นบ้างตามสมควรแก่ฐานะ เพราะการให้ปันกันนั้น จะทำให้เราเป็นผู้ที่เป็นที่รักของคนอื่น
ถึงคราวตกทุกข์ได้ยาก เราย่อมจะได้รับการยื่นมือเข้าช่วยเหลือจากผู้ที่เราเคยช่วยเหลือแบ่งปันเขาเช่นกัน
