วิสฺสาสปรมา ญาตี.
[คำอ่าน : วิด-สา-สะ-ปะ-ระ-มา, ยา-ตี]
“ความคุ้นเคย เป็นญาติอย่างยิ่ง”
(ขุ.ธ. 25/42)
ธรรมดาบุคคลทั้งหลายผู้เป็นญาติกัน ย่อมต้องมีความสนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นธรรมดา แต่หากเป็นญาติที่อยู่ห่างกัน ไม่ค่อยได้เจอกัน อาจจะขาดความคุ้นเคย ทำให้ไม่สนิมสนม ไม่เหมือนเป็นญาติกัน
แต่บุคคลบางคน ถึงไม่ได้เป็นญาติกันจริง ๆ แต่มีความสนิทสนมคุ้นเคยกัน ไปไหนไปด้วยกัน ร่วมสุขร่วมทุกข์กันตลอด มีปัญหาอาศัยได้ มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ไม่ทอดทิ้ง บุคคลเช่นนี้ก็นับว่าเป็นญาติเช่นเดียวกัน
ดังนั้น หากมีบุคคลใดก็ตามในชีวิตเราที่เป็นดังที่กล่าวมา คือมีความสนิทสนมคุ้นเคยกัน ร่วมสุขร่วมทุกข์กันมา พึงรักษาบุคคลเช่นนั้นไว้ให้ดี คอยช่วยเหลือเกื้อกูลเขา ร่วมสุขร่วมทุกข์กับเขา อย่าได้ทอดทิ้ง
