น ฆาสเหตุปิ กเรยฺย ปาปํ.
[คำอ่าน : นะ, คา-สะ-เห-ตุ-ปิ, กะ-ไร-ยะ, ปา-ปัง]
“ไม่ควรทำบาปเพราะเห็นแก่กิน”
(ขุ.ชา.นวก. 27/262)
บาป เป็นสภาพที่ทำให้จิตใจของมนุษย์ตกต่ำ หรือสภาพที่ทำให้ตกไปในที่ชั่ว เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ไป คนทำบาปไว้มากย่อมตกไปในภพภูมิที่ต่ำ คือ นรก เปรต อสุรกาย สัตว์ดิรัจฉาน
ดังนั้น บาป จึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำเลย ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุประการใดก็ตาม ถึงแม้จะเป็นเพราะความหิวกระหาย ก็ไม่ควรทำบาปเพียงเพราะต้องการบรรเทาความหิว เช่น ฆ่าสัตว์มาประกอบอาหารเพื่อบรรเทาความหิว ขโมยของคนอื่นมากินเพื่อบรรเทาความหิว เป็นต้น
จริงอยู่ว่าความหิวนั้นเป็นสิ่งที่มีประจำตัวมนุษย์ เมื่อหิวแล้วก็ต้องกินเพื่อบรรเทาความหิว และเพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ แต่ก็ไม่ควรใช้ความหิวเป็นเหตุผลให้ต้องทำบาปเลย
อีกนัยหนึ่ง มนุษย์ทั้งหลาย จำเป็นต้องดิ้นรนทำมาหาเลี้ยงชีพ ต้องแสวงหาทรัพย์สิน นั่นคือการทำเพื่อปากเพื่อท้องโดยแท้ เพราะมนุษย์เราอยู่ได้ด้วยอาหาร นั่นเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้เลย แต่การทำมาหาเลี้ยงชีพนั้น ก็ควรเป็นไปโดยสุจริต คือประกอบการงานหาเลี้ยงชีพด้วยความสุจริต อย่าประพฤติทุจริต ด้วยอ้างเรื่องปากท้องเป็นเหตุเลย
