ปาปํ ปาเปน สุกรํ.
[คำอ่าน : ปา-ปัง, ปา-เป-นะ, สุ-กะ-รัง]
“ความชั่ว อันคนชั่วทำได้ง่าย”
(วิ.จุล. 7/195, ขุ.อุ. 25/168)
ความชั่วหรือบาปนั้นเกิดจากจิตที่หยาบกระด้าง ไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ ไม่รู้จักประโยชน์หรือมิใช่ประโยชน์ ถูกกิเลสครอบงำ ทำให้จิตใจมืดมนหลงกลอยู่ในวังวนของบาป
ความชั่วนั้นเป็นสิ่งที่คนชั่วทำได้ง่าย เพราะคนชั่วคือคนที่ทำความชั่วอยู่ตลอด เมื่อเขาทำความชั่วมาโดยตลอด จิตใจของเขาย่อมคุ้นชินอยู่กับความชั่ว ความคุ้นชินนี่เอง ทำให้เขาทำความชั่วได้เหมือนเป็นเรื่องปกติ เพราะความจริงแล้วมันก็มาจากความประพฤติปกติของเขานั่นเอง
การที่จะงดเว้นความชั่วเสียได้ จำเป็นต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่ต้องพยายามลดการกระทำชั่วที่เคยทำ และเลิกทำในที่สุด โดยต้องใช้หลักธรรมคำสอนในพระพุทธศาสนาเข้ามาช่วย
ดังนั้น จงอย่าทำบาปจนคุ้นชิน จนเห็นว่าบาปนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ง่าย แต่จงหมั่นสร้างคุณงามความดี ละบาปอกุศลทั้งหลาย เมื่อฝึกทำดีเว้นชั่วจนคุ้นชินแล้ว จะมีความรู้สึกว่า บาปนั้นทำยาก แต่ความดีนี่สิ ทำได้ง่ายกว่า และควรทำมากกว่า
