สทฺธา พนฺธติ ปาเถยฺยํ.
[คำอ่าน : สัด-ทา, พัน-ทะ-ติ, ปา-ไถ-ยัง]
“ศรัทธารวบรวมไว้ซึ่งเสบียง (คือกุศล)”
(สํ.ส. 15/61)
ศรัทธา แปลว่า ความเชื่อ หมายถึง ความเชื่อที่ประกอบด้วยปัญญา คือความเชื่อที่ผ่านการคิดพิจารณาตามหลักเหตุผลก่อนแล้วเห็นว่าสามารถเชื่อได้จึงเชื่อ ไม่ใช่ความเชื่อแบบหลงงมงายไร้เหตุผล
บุคคลทั้งหลาย เมื่อขาดศรัทธาเสียแล้ว ย่อมไม่คิดที่จะสร้างบุญกุศลคุณงามความดีใด ๆ เพราะการที่บุคคลจะทำคุณงามความดีทั้งหลายได้นั้น ต้องมีความเชื่อในคุณงามความดีนั้น ๆ ว่าจะสามารถอำนวยความสุขความเจริญให้ตนได้
ดังนั้น คนที่มีศรัทธาเท่านั้น จึงจะสามารถรวบรวมเสบียงคือบุญกุศลเอาไว้ได้ คือคนที่มีศรัทธาเท่านั้น จึงจะมีจิตคิดที่จะบำเพ็ญกุศลคุณงามความดี
จึงเป็นเรื่องที่ทำคัญอย่างยิ่ง ที่บุคคลทั้งหลายควรจะปลูกศรัทธาเอาไว้ให้มาก ควรฝึกตนให้เป็นผู้มีศรัทธาในการทำคุณงามความดี และมีศรัทธาในผลของคุณงามความดี เมื่อเป็นเช่นนี้ การใช้ชีวิตของเขา จึงจะเป็นไปเพื่อคุณงามความดีอย่างแท้จริง
