สทฺธีธ วิตฺตํ ปุริสสฺส เสฏฺฐํ.
[คำอ่าน : สัด-ที-ทะ, วิด-ตัง, ปุ-ริ-สัด-สะ, เสด-ถัง]
“ศรัทธาเป็นทรัพย์ประเสริฐของคนในโลกนี้”
(สํ.ส. 15/58, ขุ.สุ. 25/360)
ศรัทธา แปลว่า ความเชื่อ จัดเป็นอริยทรัพย์อย่างหนึ่ง ในบรรดาอริยทรัพย์เจ็ดอย่าง แต่ความเชื่อที่จะเรียกว่าศรัทธาได้นั้น ต้องเป็นความเชื่อที่ประกอบด้วยปัญญา ไม่ใช่ความเชื่ออย่างหลงงมงาย
ศรัทธา ถือว่าเป็นเบื้องต้นแห่งบุญกุศลทั้งหลาย เพราะคนที่ขาดศรัทธาเสียแล้ว ย่อมไม่มีความเชื่อหรือแรงบันดาลใจในการสร้างคุณงามความดีทั้งหลายทั้งปวง
แต่การที่บุคคลทั้งหลายมีความมุ่งมั่นในการสร้างกุศลคุณงามความดีนั้น ก็เพราะมีศรัทธาเป็นตัวชักจูงให้ทำนั่นเอง
ยกตัวอย่างเช่น บุคคลมีศรัทธาในพระพุทธเจ้า ด้วยความศรัทธาเชื่อมั่นนี้ เขาจึงยินดีอย่างยิ่งที่จะทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ดังนี้เป็นต้น
ดังนั้น ศรัทธา จึงจัดเป็นทรัพย์อันประเสริฐของคนทั้งหลายในโลกนี้
