โมกฺโข กลฺยาณิยา สาธุ.
[คำอ่าน : โมก-โข, กัน-ละ-ยา-นิ-ยา, สา-ทุ]
“เปล่งวาจางาม ยังประโยชน์ให้สำเร็จ”
(ขุ.ชา.เอก. 27/28)
ธรรมดาคนเรามีปากไว้พูด เพื่อสื่อสารกับคนอื่นให้เข้าใจความมุ่งหมายหรือความประสงค์ของตนเอง แต่คำพูดนั้นก่อได้ทั้งคุณและโทษ ดังนั้น จะพูดสิ่งใดควรพิจารณาให้ดีเสียก่อน
คำว่า “เปล่งวาจางาม” หมายถึง การพูดแต่สิ่งที่ดี อันหมายถึงวาจาที่เป็นวจีสุจริต 4 ประการ คือ พูดแต่คำที่ไพเราะอ่อนหวาน พูดแต่คำที่เป็นความจริง พูดแต่คำที่มีสาระประโยชน์ และพูดแต่คำที่ก่อให้เกิดความสมัครสมานสามัคคี
คนที่พูดดีมีวจีไพเพราะเสนาะโสต ย่อมใช้วาจาของตนเองทำประโยชน์ให้สำเร็จได้ ทั้งประโยชน์ตนเองและประโยชน์ส่วนรวม ดังนั้น เมื่อจะพูดสิ่งใดออกไป พึงพิจารณาให้ดีเสียก่อนว่าควรหรือไม่ควร แล้วจึงพูดออกไป
