มุตฺวา ตปฺปติ ปาปิกํ
[คำอ่าน : มุด-ตะ-วา, ตับ-ปะ-ติ, ปา-ปิ-กัง]
“คนเปล่งวาจาชั่ว ย่อมเดือดร้อน”
(ขุ.ชา.เอก. 27/28)
คำว่า “เปล่งวาจาชั่ว” หมายถึงการกล่าววจีทุจริต 4 อย่าง คือ
- มุสาวาท พูดเท็จ คือพูดไม่จริง พูดโกหก พูดตรงกันข้ามกับความจริง เพื่อให้เข้าใจผิด
- ปิสุณวาจา พูดส่อเสียด คือพูดยุยงให้คนอื่นแตกกัน ทะเลาะกัน พูดให้เขาเจ็บใจ
- ผรุสวาจา พูดคำหยาบ คือพูดคำระคายหู คำหยาบโลน ไม่น่าฟัง ไม่เป็นคำพูดที่ดี
- สัมผัปปลาป พูดเพ้อเจ้อ คือพูดพล่าม พูดเหลวไหล ไม่มีสาระ ไร้สาระ วกวนไม่รู้จบ ทำให้เสียเวลาและประโยชน์
คนที่มากไปด้วยการกล่าววจีทุจริตทั้ง 4 อย่างดังกล่าวข้างต้น ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีวาจาชั่ว คือมีปากก็สักแต่ว่าพูด ไม่ได้คำนึงถึงผิดถูกชั่วดี ไม่ได้คำนึงถึงประโยชน์หรือมิใช่ประโยชน์
คนประเภทนี้มีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้แก่ตัวเองและคนอื่นเพราะคำพูดของตนเองเท่านั้น
