มุตฺวา ตปฺปติ ปาปิกํ “คนเปล่งวาจาชั่ว ย่อมเดือดร้อน”

มุตฺวา ตปฺปติ ปาปิกํ

[คำอ่าน : มุด-ตะ-วา, ตับ-ปะ-ติ, ปา-ปิ-กัง]

“คนเปล่งวาจาชั่ว ย่อมเดือดร้อน”

(ขุ.ชา.เอก. ๒๗/๒๘)

คำว่า “เปล่งวาจาชั่ว” หมายถึงการกล่าววจีทุจริต 4 อย่าง คือ

1. มุสาวาท พูดเท็จ คือพูดไม่จริง พูดโกหก พูดตรงกันข้ามกับความจริง เพื่อให้เข้าใจผิด
2. ปิสุณวาจา พูดส่อเสียด คือพูดยุยงให้คนอื่นแตกกัน ทะเลาะกัน พูดให้เขาเจ็บใจ
3. ผรุสวาจา พูดคำหยาบ คือพูดคำระคายหู คำหยาบโลน ไม่น่าฟัง ไม่เป็นคำพูดที่ดี
4. สัมผัปปลาป พูดเพ้อเจ้อ คือพูดพล่าม พูดเหลวไหล ไม่มีสาระ ไร้สาระ วกวนไม่รู้จบ ทำให้เสียเวลาและประโยชน์

คนที่มากไปด้วยการกล่าววจีทุจริตทั้ง 4 อย่างดังกล่าวข้างต้น ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีวาจาชั่ว คือมีปากก็สักแต่ว่าพูด ไม่ได้คำนึงถึงผิดถูกชั่วดี ไม่ได้คำนึงถึงประโยชน์หรือมิใช่ประโยชน์

คนประเภทนี้มีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้แก่ตัวเองและคนอื่นเพราะคำพูดของตนเองเท่านั้น