อติโลโภ หิ ปาปโก.
[คำอ่าน : อะ-ติ-โล-โพ, หิ, ปา-ปะ-โก]
“ความละโมบ เป็นบาปแท้”
(วิ.ภิ. 3/96, ขุ.ชา.เอก. 27/44)
ความละโมบ ก็คือความอยากได้เกินประมาณนั่นเอง เมื่ออยากได้เกินประมาณ ทำให้เกิดการแสวงหาที่ผิดศีลผิดธรรม ผิดกฏหมายบ้านเมือง แสวงหาในทางที่เป็นทุจริต หรือ อเนสนา การแสวงหาในทางที่ไม่ชอบด้วยศีลธรรม
การที่บุคคลทั้งหลายหลงผิดจนถึงขั้นขโมยของ ปล้น ชิง วิ่งราว หรือทำกรรมชั่วต่าง ๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งของที่ตนเองต้องการ ก็เป็นผลมาจากความละโมบนี้ทั้งนั้น ความละโมบทำให้บุคคลขาดคุณธรรม ไม่นึกถึงผิดชอบชั่วดี
เมื่อเกิดการแสวงหาในทางที่ทุจริตผิดศีลธรรมแล้ว ก็ทำให้เกิดเป็นบาปอกุศลขึ้นมา บาปนั้นก็จะคอยส่งผลให้ผู้กระทำได้รับความเดือดร้อนทั้งทางกายและทางใจอยู่ตลอดเวลา
ดังนั้น ความละโมบ จึงถือว่าเป็นบาปที่ยิ่งใหญ่ นอกจากมันจะเป็นบาปในตัวของมันเองแล้ว มันยังเป็นสาเหตุแห่งการทำบาปอย่างอื่น ๆ อีกนานัปการด้วย จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง ที่เราจะต้องเร่งกำจัดความละโมบนี้ออกจากใจเสียให้หมดสิ้น อย่าปล่อยให้ความละโมบชักจูงเราให้ทำบาปทั้งหลายอีกเลย
