โลโภ ธมฺมานํ ปริปนฺโถ.
[คำอ่าน : โล-โพ, ทำ-มา-นัง, ปะ-ริ-ปัน-โถ]
“ความโลภ เป็นอันตรายแห่งธรรมทั้งหลาย”
(สํ.ส. 15/59)
คำว่า “โลภะ” คือความโลภ นั้น หมายถึง ความอยากได้ ในที่นี้ หมายถึงความอยากได้ของ ๆ ผู้อื่นมาครอบครอง หรืออยากได้ในทางที่ผิดทำนองคลองธรรม แล้วแสวงหามาด้วยวิธีที่ผิดศีลธรรม ผิดกฏหมายบ้านเมือง
คนที่มีความโลภประจำใจ ย่อมจะสามารถทำความชั่วทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย เพียงเพื่อสนองความต้องการของตนเอง ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนปรารถนา ไม่คำนึงถึงความเดือดร้อนที่เกิดขึ้นกับคนอื่น หรือแม้แต่ความเดือดร้อนที่จะเกิดขึ้นกับตนเองในภายหลัง
ความโลภนี้ เป็นตัวปิดกั้นการบรรลุธรรมขั้นสูง คือตราบใดที่ยังมีความโลภประจำใจอยู่ คือยังถูกความโลภครอบงำอยู่ เขาย่อมไม่สามารถปฏิบัติธรรมให้บรรลุคุณธรรมขั้นสูง ๆ ขึ้นไปได้
ดังนั้น เราต้องใช้ความเพียรพยายาม ที่จะกำจัดโลภะคือความโลภนี้ออกไปจากจิตจากใจเสียให้ได้
