กิจฺจานุกุพฺพสฺส กเรยฺย กิจฺจํ “พึงทำกิจแก่ผู้ช่วยทำกิจ”

กิจฺจานุกุพฺพสฺส กเรยฺย กิจฺจํ.

[คำอ่าน : กิด-จา-นุ-กุบ-พัด-สะ, กะ-ไร-ยะ, กิด-จัง]

“พึงทำกิจแก่ผู้ช่วยทำกิจ”

(ขุ.ชา.ทสก. ๒๗/๘๔)

ธรรมดามนุษย์เราเกิดมา อยู่ร่วมสังคมเดียวกัน ต้องพึ่งพาอาศัยกัน จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน นี่เป็นหลักธรรมดาของการอยู่ร่วมกันในสังคม เพราะเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ ต้องเกี่ยวข้องกับคนอื่นอยู่ตลอด การพึ่งพาอาศัยกันจึงเป็นสิ่งจำเป็น

และใครที่ช่วยเหลือเรา เราควรช่วยเหลือผู้นั้นเป็นการตอบแทนบ้าง เป็นการแสดงออกถึงความกตัญญูรู้คุณคนอย่างหนึ่ง เป็นการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันอย่างหนึ่ง หรือแม้แต่ผู้ที่ไม่ได้ช่วยเหลือเรา แต่ถ้าเห็นเขาตกทุกข์ได้ยาก และเราสามารถช่วยเหลือได้ ก็ควรจะต้องช่วย นั่นถือว่าเป็นความดีส่วนตัวของเรา

เพราะถ้าไม่ช่วยเหลือกัน ก็ยากที่จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเกษมสำราญ หรือหากใครช่วยกิจการงานของเราแล้ว เราไม่ยื่นมือช่วยเหลือเขาบ้างในเวลาที่ควรช่วย ต่อไปก็จะไม่มีใครช่วยเหลือเราอีก

ดังนั้น สิ่งที่สำคัญคือ ใครช่วยเรา เราอย่านิ่งเฉยที่จะช่วยเหลือเขาตอบแทนในเวลาที่ต้องช่วย หรือถึงแม้เขายังไม่ได้ช่วยเรา เราก็ควรแสดงน้ำใจโดยการช่วยเหลือผู้อื่นก่อนบ้าง เป็นการสร้างคุณแก่ผู้อื่นก่อน สักวันเราย่อมจะได้รับการช่วยเหลือตอบแทนเช่นกัน