
กิจฺจานุกุพฺพสฺส กเรยฺย กิจฺจํ.
[คำอ่าน : กิด-จา-นุ-กุบ-พัด-สะ, กะ-ไร-ยะ, กิด-จัง]
“พึงทำกิจแก่ผู้ช่วยทำกิจ”
(ขุ.ชา.ทสก. ๒๗/๘๔)
ธรรมดามนุษย์เราเกิดมา อยู่ร่วมสังคมเดียวกัน ต้องพึ่งพาอาศัยกัน จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน นี่เป็นหลักธรรมดาของการอยู่ร่วมกันในสังคม เพราะเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ ต้องเกี่ยวข้องกับคนอื่นอยู่ตลอด การพึ่งพาอาศัยกันจึงเป็นสิ่งจำเป็น
และใครที่ช่วยเหลือเรา เราควรช่วยเหลือผู้นั้นเป็นการตอบแทนบ้าง เป็นการแสดงออกถึงความกตัญญูรู้คุณคนอย่างหนึ่ง เป็นการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันอย่างหนึ่ง หรือแม้แต่ผู้ที่ไม่ได้ช่วยเหลือเรา แต่ถ้าเห็นเขาตกทุกข์ได้ยาก และเราสามารถช่วยเหลือได้ ก็ควรจะต้องช่วย นั่นถือว่าเป็นความดีส่วนตัวของเรา
เพราะถ้าไม่ช่วยเหลือกัน ก็ยากที่จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเกษมสำราญ หรือหากใครช่วยกิจการงานของเราแล้ว เราไม่ยื่นมือช่วยเหลือเขาบ้างในเวลาที่ควรช่วย ต่อไปก็จะไม่มีใครช่วยเหลือเราอีก
ดังนั้น สิ่งที่สำคัญคือ ใครช่วยเรา เราอย่านิ่งเฉยที่จะช่วยเหลือเขาตอบแทนในเวลาที่ต้องช่วย หรือถึงแม้เขายังไม่ได้ช่วยเรา เราก็ควรแสดงน้ำใจโดยการช่วยเหลือผู้อื่นก่อนบ้าง เป็นการสร้างคุณแก่ผู้อื่นก่อน สักวันเราย่อมจะได้รับการช่วยเหลือตอบแทนเช่นกัน
สารบัญ พุทธศาสนสุภาษิต
- อัตตวรรค หมวดตน
- อัปปมาทวรรค หมวดความไม่ประมาท
- กัมมวรรค หมวดกรรม
- กิเลสวรรค หมวดกิเลส
- โกธวรรค หมวดความโกรธ
- ขันติวรรค หมวดความอดทน
- จิตตวรรค หมวดจิต
- ชยวรรค หมวดความชนะ
- ทานวรรค หมวดทาน
- ทุกขวรรค หมวดทุกข์
- ธัมมวรรค หมวดธรรม
- ปกิณกวรรค หมวดเบ็ดเตล็ด
- ปัญญาวรรค หมวดปัญญา
- ปมาทวรรค หมวดความประมาท
- ปาปวรรค หมวดบาป
- ปุคคลวรรค หมวดบุคคล
- ปุญญวรรค หมวดบุญ
- มัจจุวรรค หมวดความตาย
- มิตตวรรค หมวดมิตร
- ยาจนาวรรค หมวดการขอ
- ราชวรรค หมวดพระราชา
- วาจาวรรค หมวดวาจา
- วิริยวรรค หมวดความเพียร
- เวรวรรค หมวดเวร
- สัจจวรรค หมวดความสัตย์
- สติวรรค หมวดสติ
- สัทธาวรรค หมวดศรัทธา
- สันตุฏฐิวรรค หมวดสันโดษ
- สมณวรรค หมวดสมณะ
- สามัคคีวรรค หมวดสามัคคี
- สีลวรรค หมวดศีล
- สุขวรรค หมวดความสุข
- เสวนาวรรค หมวดการคบหา