สจฺจํ หเว สาธุตรํ รสานํ.
[คำอ่าน : สัด-จัง, หะ-เว, สา-ทุ-ตะ-รัง, ระ-สา-นัง]
“ความสัตย์นั่นแล ดีกว่ารสทั้งหลาย”
(สํ.ส. 15/58, ขุ.สุ. 25/306)
สัจจะ หรือ ความสัตย์ ได้แก่ ความเป็นคนจริง คือ เป็นคนจริงในคำพูด เป็นคนจริงในการกระทำ ไม่ใช่เป็นคนเหลาะแหละ ไม่ใช่เป็นคนหลอกลวง
สัจจะหรือความสัตย์นี้ เป็นสิ่งที่คนทั้งหลายรวมไปถึงพระอริยเจ้าสรรเสริญ คนที่เป็นคนจริงหรือเป็นคนมีสัจจะ ก็ย่อมเป็นคนที่คนทั้งหลายยกย่องสรรเสริญด้วยเช่นกัน
เพราะสัจจะนี้เป็นสิ่งที่ยังประโยชน์ให้สำเร็จทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เป็นสิ่งที่บัณฑิตชนพึงบำเพ็ญให้มีในตน
แม้แต่พระโพธิสัตว์ซึ่งเป็นผู้ที่จะมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็บำเพ็ญสัจจะเป็นคุณธรรมข้อหนึ่งใน 10 อย่าง ที่เรียกว่า บารมี 10 ทัศ
ดังนั้น ในฐานะที่เราทั้งหลายเป็นพุทธศาสนิกชน ก็ควรบำเพ็ญสัจจะให้เป็นคุณธรรมประจำตัวข้อหนึ่งด้วยเช่นกัน
