ชิฆจฺฉา ปรมา โรคา.
[คำอ่าน : ชิ-คัด-ฉา, ปะ-ระ-มา, โร-คา]
“ความหิว เป็นโรคอย่างยิ่ง”
(ขุ.ธ. 25/42)
ความหิว คือสภาพที่บีบคั้นให้ต้องหาสิ่งมาตอบสนองปรนเปรอ ความหิวทางกาย เช่น หิวน้ำ หิวข้าว จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องหาน้ำหาอาหารมาบรรเทาความหิว ให้ความหิวหายไป
โรคทั้งหลายบรรดามีในโลกมนุษย์นี้ บางทีก็มีมาเบียดเบียนเรา บางทีก็ไม่มี หรือนาน ๆ มีโรคภัยไข้เจ็บเหล่านั้นมาเบียดเบียนเราทีหนึ่ง แต่ความหิวนี้เบียดเบียนเราอยู่ทุกวี่ทุกวัน หิวตอนเช้า หาอาหารกินก็หายไป พอเที่ยงมาก็หิวอีก หาอาหารกินก็หายไป ตกเย็นมาก็หิวอีก เป็นอยู่อย่างนี้ทุกวัน
เรียกได้ว่า ความหิวนั้นเบียดเบียนเราอยู่ตลอดเวลา ไม่มีวันไหนเลยที่ความหิวไม่เบียดเบียนเรา ดังนั้น ความหิวจึงจัดว่าเป็นโรคที่ร้ายแรงที่สุด ร้ายแรงกว่าโรคทั้งหลายทั้งปวงบรรดามีเลยทีเดียว
ถ้าต้องการกำจัดความหิวอย่างถาวร มีอยู่ทางเดียวคือ ไม่ต้องเกิดอีก และวิธีที่จะไม่ต้องเกิดอีก ก็มีอยู่ทางเดียว คือ การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน จนสามารถเข้าถึงความเป็นพระอรหันต์ได้ จึงจะสามารถทำลายภพชาติ ไม่ต้องเกิดอีก
