พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร.
[คำอ่าน : พรำ-มา-ติ, มา-ตา-ปิ-ตะ-โร]
“มารดาบิดา ท่านว่าเป็นพรหม (ของบุตร)”
(องฺ.ติก. 20/168, องฺ.จตุกฺก. 21/92, ขุ.อิติ. 25/314)
คำว่า พรหม หมายถึง ผู้ที่มีพรหมวิหารธรรมทั้ง 4 ประการ คือ เมตตา ปรารถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข กรุณา ยินดีช่วยเหลือเกื้อกูลคนอื่น มุทิตา พลอยยินดีเมื่อคนอื่นได้ดี อุเบกขา การวางใจเป็นกลาง ๆ
มารดาบิดาหรือพ่อแม่ ท่านจัดว่าเป็นพรหมของบุตร เพราะพ่อกับแม่นั้น มีความเมตตารักใคร่ในบุตร ปรารถนาความสุขความเจริญแก่บุตรอยู่เสมอ มีกรุณา ค่อยช่วยเหลือเกื้อกูลให้บุตรพ้นทุกข์ ในยามที่บุตรต้องประสบกับปัญหาต่าง ๆ
มีมุทิตา พลอยยินดีในเมื่อบุตรของตนได้ดีมีสุข ประสบความสำเร็จในชีวิต และมีอุเบกขา คือการวางใจเป็นกลาง ๆ ไม่ยุ่งเกี่ยว ในเมื่อบุตรมีเหย้าเรือนเป็นของตัวเอง
เพราะบิดามารดามีคุณธรรมทั้ง 4 ประการนี้ ท่านจึงจัดว่า เป็นพรหมของบุตร เป็นผู้ที่บุตรควรนับถือบูชา