กวิ คาถานมาสโย.
[คำอ่าน : กะ-วิ, คา-ถา-นะ-มา-สะ-โย]
“กวี เป็นที่อาศัยแห่งคาถาทั้งหลาย”
(สํ.ส. 15/52)
กวี คือ นักปราชญ์ ได้แก่ บุคคลผู้ฉลาดเฉียบแหลม มีปัญญามาก มีปฏิภาณไหวพริบดี มีความรอบรู้ในการประพันธ์กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ ได้อย่างสละสลวย ไพเราะ และมีความหมายที่ดี
คาถา หมายถึง กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ ที่ประพันธ์ขึ้นมาเป็นสุนทรภาษิต ประกอบด้วยข้อคิดสอนใจ สมบูรณ์ไปด้วยคติธรรมสำหรับนำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้
บทประพันธ์ทั้งหลายดังกล่าว จะไพเราะเพราะพริ้งสักเพียงใด จะมีความหมายที่ดี หรือมีความลึกซึ้ง สละสลวยสักเพียงใด นั่นก็ขึ้นอยู่กับสติปัญญาของผู้ประพันธ์นั่นเอง
ถ้าผู้ประพันธ์เป็นผู้มีปัญญามาก มีความสามารถมาก บทประพันธ์นั้น ๆ ก็ออกมาดี และเป็นที่จดจำของปวงชน
